Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Fundacji E. we W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 lutego 2016 r., sygn. akt II SAB/Gl 2/16, o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi Fundacji E. we W. na bezczynność Prezydenta Miasta Bielska - Białej w przedmiocie informacji o środowisku postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 24 lutego 2016 r., sygn. akt II SAB/Gl 2/16, odrzucił skargę Fundacji E. we W. (dalej jako skarżąca) na bezczynność Prezydenta Miasta Bielska - Białej w przedmiocie informacji o środowisku.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że zgodnie z treścią art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako P.p.s.a.) warunkiem skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest uprzednie wyczerpanie środków zaskarżenia, jeśli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Sąd uznał, że dotyczy to także bezczynności organu. Wskazał, że z treści art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tj.: Dz. U. z 2016 r., poz. 23, dalej jako K.p.a.) wynika, że na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 tej ustawy stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Zatem warunkiem wniesienia skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu administracji publicznej jest uprzednie wystąpienie przez stronę skarżącą z zażaleniem na niezałatwienie sprawy w terminie do organu wyższego stopnia nad organem, który w ocenie strony skarżącej pozostaje w bezczynności.
Sąd stwierdził, że niewątpliwie z treści skargi wynika, iż jej przedmiotem była bezczynność Prezydenta Miasta Bielska-Białej w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji o środowisku polegająca na niewydaniu decyzji administracyjnej rozpatrującej wniosek o udostępnienie informacji o środowisku. Sąd przywołał art. 20 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2013 r., poz. 1235 ze zm., dalej jako u.i.o.ś.), że od decyzji takiej, zgodnie z ogólną regułą wynikającą z art. 127 § 1 i § 2 K.p.a., służy stronie odwołanie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Z kolei w świetle art. 37 § 1 K.p.a. na niezałatwienie sprawy we właściwym terminie stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia. Zażalenie, o jakim mowa w art. 37 § 1 K.p.a., jest środkiem zaskarżenia przewidzianym w art. 52 § 2 P.p.s.a., który skarżący musi wyczerpać, by móc skutecznie wnieść skargę na bezczynność do sądu administracyjnego. Skoro skarżąca nie wniosła do organu wyższego stopnia zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie, to nie wyczerpała przysługujących jej środków zaskarżenia. Tym samym skargę wniesioną w niniejszej sprawie należało uznać za niedopuszczalną i na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 P.p.s.a. odrzucić.
Na powyższe postanowienie, jako kończące postępowanie w sprawie skargę kasacyjną wniosła skarżąca, domagając się jego uchylenia w całości i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania a nadto zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. Skarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a. poprzez przyjęcie, że w postępowaniu, którego dotyczy skarga skarżącej służyły środki zaskarżenia, których wyczerpanie było wymagane przed złożeniem skargi. Zdaniem skarżącej, środki takie jej nie przysługiwały.