Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Kamiński po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Z. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 stycznia 2015 r., sygn. akt II SAB/Kr 410/14 w sprawie ze skargi Z. N. na bezczynność Rady Miejskiej w R. w przedmiocie niewykonania czynności nakazanej prawem postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Skarżąca Z. N., w piśmie z dnia 26 marca 2015 r., wniosła skargę kasacyjną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 stycznia 2015 r. umarzającego postępowanie sądowe, odrzucającego wniosek skarżącej w przedmiocie stwierdzenia rażącego naruszenia prawa, zasądzającego od Rady Miejskiej w R. Z. na rzecz skarżącej kwotę stu złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.
Pismem z dnia 2 sierpnia 2013 r. Z. N. (dalej: "skarżąca") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Rady Miejskiej w R.-Z. w zakresie braku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej gminy uzdrowiskowej R.-Z. w ustawowym terminie. Skarżąca wniosła o stwierdzenie przez Sąd bezczynności Rady Miejskiej w R.-Z. w rozumieniu art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 2013 r. poz. 594 z późn. zm., dalej "u.s.g.") oraz o powierzenie Wojewodzie M. na podstawie art. 101 a ust. 2 u.s.g. obowiązku zastępczego sporządzenia i przyjęcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej gminy uzdrowiskowej R.-Z.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 198/13, skargę oddalił. Od tego wyroku została wniesiona przez skarżącą skarga kasacyjna. Odrębną skargę kasacyjną wniosła Rada Miejska w R.-Z. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 września 2014 r., sygn. akt II OSK 789/14, w uwzględnieniu skargi kasacyjnej Z. N. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, a skargę kasacyjną Rady Miejskiej w R.-Z. oddalił.
W uzasadnieniu postanowienia będącego przedmiotem niniejszej skargi Sąd pierwszej instancji wskazał, że wiążący charakter ustaleń wynikających z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma zastosowania do dalszego rozpoznawania tej sprawy, gdyż skarżąca wniosła skargę, w zakresie uznania bezczynności Rady Miejskiej K.-Z. w wykonaniu obowiązku wynikającego z obowiązującego prawa, która została w piśmie skarżącej z dnia 9 stycznia 2015 r. cofnięta. Skarżąca potrzymała natomiast żądanie stwierdzenia, czy bezczynność Rady Miejskiej miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że w tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny nie zajął stanowiska, w związku z czym Sąd pierwszej instancji powinien dokonać oceny samej dopuszczalności wniesienia takiego żądania. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zgłoszone żądanie oceny bezczynności w zakresie niewykonania obowiązku nałożonego prawem jest w tej sprawie niedopuszczalne. Sąd wskazał, że w sprawach dotyczących niewykonania czynności nakazanych prawem, albo podejmowania czynności prawnych lub faktycznych naruszających prawa osób trzecich, podlegających zaskarżeniu na podstawie art. 101a ust. 1 u.s.g., sąd nie ma podstaw do rozstrzygania, czy takie niewykonywanie czynności miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Sprawy, o których mowa w art. 101a u.s.g. nie zostały objęte katalogiem spraw uregulowanych w art. 3 § 2 pkt 1-4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: "p.p.s.a."). WSA stwierdził, że skoro art. 149 § 1 p.p.s.a. nakazujący rozstrzyganie o tym, czy bezczynność miała miejsce lub nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa nie obejmuje spraw skarżonych na podstawie art. 101 a ust. 1 u.s.g., a ponadto brakuje innej podstawy prawnej umożliwiającej dokonywanie takiej oceny w stosunku do skarg wnoszonych na podstawie art. 101 a u.s.g. − żądanie skarżącej, co do oceny rażącej bezczynności, a właściwie rażącego niewykonywania czynności nakazanych prawem, nie ma podstaw prawnych i nie może podlegać rozstrzyganiu przez sąd. W związku z tym Sąd pierwszej instancji odrzucił wniosek skarżącej, co do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa w zakresie nie wykonania czynności nakazanej obowiązującym przepisem.