Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji spółki z o.o. w G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 września 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 508/07 odrzucające skargę Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji spółki z o.o. w G. na zarządzenie pokontrolne [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w G. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie wywożenia komunalnych osadów ściekowych postanawia oddalić skargę kasacyjną NSA/post. 1 - postanowienie ,,ogólne--
Postanowieniem z dnia 11 września 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 508/07
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji spółki z o.o. w G. na zarządzenie pokontrolne [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w G. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie wywożenia komunalnych osadów ściekowych. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z art. 52 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 13, poz. 1270 ze zm.) skargę do sądu administracyjnego można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Stosownie natomiast do art. 53 § 2 p.p.s.a. w przypadku, o których mowa w art. 52 § 3 tej ustawy, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa. Podano, że w niniejszej sprawie odpowiedź organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skarżącemu doręczona w dniu [...]. Trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi do sądu upłynął zatem z dniem [...]. Skarga została wniesiona dzień po terminie, bo w dniu [...], co wynika z dokonanej na skardze adnotacji urzędu o dacie jej złożenia. Sąd wskazał, że na jego polecenie organ wyjaśnił, iż przedmiotowa skarga została złożona bezpośrednio w jego sekretariacie.
W skardze kasacyjnej na powyższe postanowienie zarzucono Sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 52 § 1 i 2, art. 58 § 1 pkt 6 oraz art. 134 w związku z art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania. Stwierdzono, że w niniejszej sprawie zachodzi niedopuszczalność drogi sądowej, która to okoliczność powinna przez NSA zostać wzięta pod uwagę z urzędu. Wskazano, że akt wydany przez WIOŚ jest - wbrew nadanej mu nazwie - decyzją administracyjną. Auto skargi kasacyjnej stwierdził, że zarządzenie pokontrolne nie może służyć do nakładania na jego adresata jakiegokolwiek obowiązku. To może nastąpić wyłącznie w formie decyzji administracyjnej, m.in. określonej w art. 12 ust. 4 pkt 1 u.i.o.ś., co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Stwierdzono ponadto, że decyzja WIOŚ została wydana w okolicznościach wskazujących na liczne uchybienia k.p.a. tj. art. 6, 8, 15, 9 oraz 107 § 1 zd. 2 k.p.a., 107 § 3, 108, oraz przepisów prawa materialnego. Znaczna część spośród tych uchybień powoduje konieczność stwierdzenia nieważności tej decyzji. Wskazano, że skarżący nie kwestionuje faktu, że uruchomił tryb postępowania określony w art. 52 § 3 oraz art. 53 § 2 p.p.s.a. właściwy dla zarządzenia pokontrolnego. Z drugiej jednak strony, dwukrotnie został on wprowadzony w błąd przez WIOŚ co do sposobu odwołania się od decyzji WIOS (pouczenia zawarte w decyzji WIOŚ oraz w piśmie WIOS z dnia [...]). Zgodnie z dyspozycją art. 112 k.p.a. błędne pouczenie w decyzji co do prawa odwołania albo wniesienia powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego nie może szkodzić stronie, która zastosowała się do tego pouczenia. Zgodnie z poglądem doktryny "nawet (...) gdyby strona nie wniosła żądania sprostowania błędnego pouczenia (art. 111), nie ponosi wskutek zastosowania się do takiego pouczenia żadnej szkody" (Z. Janowicz, Kodeks postępowania administracyjnego. Ustawa o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Komentarz. Warszawa 1996).Autor skargi kasacyjnej wskazał dalej na naruszenie przez Sąd I instancji: