Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku WSA we Wrocławiu w sprawie ze skargi na postanowienie Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr 343/2020 w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Tomasz Zbrojewski sędzia WSA del. Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi Gminy W. o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 października 2020 r. sygn. akt II SA/Wr 272/20 w sprawie ze skargi Gminy W. na postanowienie Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 marca 2020 r. nr 343/2020 w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego postanawia: 1. odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku; 2. zwrócić Gminie W. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu kwotę 200 (dwieście) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku.

Uzasadnienie strona 1/4

Skarżąca Gmina W., działając na podstawie art. 285a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: Dz.U. z 2022 r., poz. 329; dalej: p.p.s.a.), wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 października 2020 r. sygn. akt II SA/Wr 272/20 w sprawie ze skargi Gminy W. na postanowienie Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 marca 2020 r. nr 343/2020 w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1. naruszenie art. 57 ust. 7, art. 59g ust 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2017 r., poz. 1529; dalej: Prawo budowlane) w zw. z art. 68 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.; dalej: O.p.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i nieuzasadnione przyjęcie, iż nie doszło do przedawnienia, podczas gdy odpowiednie zastosowanie przepisu art. 68 § 1 i 2 O.p. winno skłaniać do przyjęcia daty rozpoczęcia użytkowania ustalonej przez organ na dzień 30 grudnia 2015 r. jako daty rozpoczęcia biegu terminu przedawniania, a to w myśl zasady, że datą rozpoczynającą bieg terminu przedawnienia jest faktyczne rozpoczęcie użytkowania jako daty czynności podlegającej obowiązkowi podatkowemu, ponieważ prowadziło do zaniechania umorzenia postępowania wskutek przyjęcia użytkowania obiektów z datą 30 grudnia 2015 r., a więc wraz z upływem trzyletniego terminu przedawnienia;

2. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego, w konsekwencji której organy nadzoru budowlanego winny prowadzić szczegółowe ustalenia dla stwierdzenia użytkowania obiektu budowlanego wbrew restrykcyjnemu brzmieniu tego przepisu.

Wskazano, że wobec naruszenia powyższych przepisów zaskarżone orzeczenie jest sprzeczne z obowiązującymi w dacie orzekania przepisami prawa materialnego i wydane w sytuacji, gdy brak było podstaw do prowadzenia całego postępowania, a to z art. 57 ust. 7, art. 59g ust. 5 Prawa budowlanego w zw. z art. 68 § 1 i 2 O.p., co przejawia się przyjęciem, iż nie doszło do przedawnienia, podczas gdy odpowiednie zastosowanie przepisu art. 68 § 1 i 2 O.p. winno skłaniać do przyjęcia, że odpowiednie stosowanie art. 68 § 1 O.p. do kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego (art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego) w zakresie sposobu ustalenia początku biegu trzyletniego terminu przedawnienia powinno polegać na przyjęciu, że termin ten powinien być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym przystąpiono do użytkowania obiektu budowlanego z naruszeniem art. 54 albo art. 55 Prawa budowlanego.

Strona 1/4