Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Henryk Wach po rozpoznaniu w dniu 14 listopad 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia O. D. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 lutego 2017 r. sygn. akt II SA/Lu 92/17 w zakresie odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi w sprawie ze skargi O. D. na uchwałę Sejmiku Województwa [...] z dnia [...] lutego 2011 r., nr [...] w przedmiocie stypendium sportowego postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 21 lutego 2017 r., sygn. akt II SA/Lu 92/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił wniosek O. D. na uchwałę Sejmiku Województwa [...] z dnia [...] lutego 2011 r., nr [...], w przedmiocie stypendium sportowego - w zakresie wniosku O. D. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
W uzasadnieniu Sąd I instancji stwierdził, że z wyjaśnień skarżącego zawartych we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wynika, że o fakcie złożenia skargi z uchybieniem terminu dowiedział się z treści postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 17 czerwca 2015 r., sygn. akt II SA/Lu 377/15, którym odrzucono jego skargę na opisaną na wstępie uchwałę oraz postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 2015 r., sygn. akt II GSK 2329/15, oddalającego skargę kasacyjną strony od tego postanowienia WSA w Lublinie.
Niekwestionowane jest zaś, że odpis wyżej wymienionego postanowienia NSA z uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi strony skarżącej w dniu 24 listopada 2015 r. Skoro zatem informację o uchybieniu terminu do wniesienia skargi, skarżący powziął najpóźniej w dniu 24 listopada 2015 r., to wniosek o przywrócenie tego winien był złożyć w terminie 7 dni od tej daty, a więc do dnia 1 grudnia 2015 r.
Poza sporem jest zaś, że rozpoznawany w niniejszej sprawie wniosek o przywrócenie terminu został złożony osobiście w siedzibie organu w dniu 9 stycznia 2017 r. (prezentata - k. 7 akt sądowych sprawy niniejszej), a więc z kilkunastomiesięcznym uchybieniem terminowi do złożenia tego wniosku.
W niniejszym postępowaniu Sąd nie badał kwestii związanych z brakiem winy skarżącego w uchybieniu terminu do złożenia skargi. Istota sprawy sprowadzała się bowiem wyłącznie do oceny, czy skarżący zachował siedmiodniowy termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu.
J. D. złożył zażalenie na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wnosząc o jego uchylenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie, jako nieusprawiedliwione podlega oddaleniu.
Przedmiotem zaskarżonego postanowienia jest odrzucenie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Zadaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego jest kontrola zgodności tego postanowienia z prawem.
Zgodnie z art. 87 § 1 p.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym (art. 88 p.p.s.a.).
Nie budzi wątpliwości NSA, to że o fakcie złożenia skargi z uchybieniem terminu skarżący dowiedział się z treści postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 17 czerwca 2015 r., sygn. akt II SA/Lu 377/15, którym odrzucono jego skargę na opisaną na wstępie uchwałę oraz postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 2015 r., sygn. akt II GSK 2329/15, oddalającego skargę kasacyjną strony od tego postanowienia WSA w Lublinie. Poza sporem jest ponadto, że odpis ww. postanowienia NSA z uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi strony skarżącej w dniu 24 listopada 2015 r. Skoro zatem informację o uchybieniu terminu do wniesienia skargi, skarżący powziął najpóźniej w dniu 24 listopada 2015 r., to wniosek o przywrócenie tego winien był złożyć w terminie 7 dni od tej daty, a więc do dnia 1 grudnia 2015 r.
Stąd złożenie opisanego wniosku w dniu 9 stycznia 2017 r. należało uznać za spóźniony a sam wniosek odrzucić na podstawie art. 88 p.p.s.a., co też Sąd I instancji uczynił.
Legalność postanowienia WSA w Lublinie nie budzi zatem wątpliwości Sądu kasacyjnego.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.