Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Rysz po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia J. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lipca 2020 r., sygn. akt VI SA/Wa 29/20 w zakresie odmowy przywrócenia terminu do uzupełnienia braków skargi w sprawie ze skargi J. N. na uchwałę Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia [...] października 2019 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania od uchwały w sprawie przeniesienia wpisu na listę radców prawnych postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 14 lipca 2020 r. (sygn. akt VI SA/Wa 29/20) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej zwany "WSA"), działając na podstawie art. 86 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej zwanej "ppsa"), odmówił J. N. (dalej zwanej "Skarżącą") przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi na uchwałę Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z [...] października 2019 r. (nr [...]) w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania od uchwały w sprawie przeniesienia wpisu na listę radców prawnych.
WSA wskazał, że zarządzeniem z 9 stycznia 2020 r. Skarżącą wezwano do uzupełnienia braku formalnego skargi przez wskazanie numeru PESEL, pod rygorem odrzucenia skargi. Przesyłka pocztowa zawierająca wezwanie została zwrócona do WSA z uwagi na jej niepodjęcie przez adresata. W konsekwencji uznano tę przesyłkę za doręczoną w dniu 20 lutego 2020 r. w trybie określonym w art. 73 ppsa. Postanowieniem z 10 marca 2020 r. WSA odrzucił skargę Skarżącej.
WSA wskazał, że w terminie na wniesienie zażalenia na postanowienie o odrzuceniu skargi Skarżąca złożyła m.in. wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi. We wniosku wskazała, że w lutym 2020 r. nie przebywała w miejscu swojego zamieszkania, wykonując czynności zawodowe w Warszawie. Stwierdziła, że o pozostawieniu awizowanej przesyłki dowiedziała się od rodziców zamieszkujących pod tym samym adresem. Podniosła, że w dniu 24 lutego 2020 r. zadzwoniła pod numer informacji WSA i w trakcie rozmowy została poinformowana, że akta znajdują się u sędziego sprawozdawcy i że brak jest informacji o wysłaniu pisma.
WSA podkreślił, że w świetle art. 86 § 1 ppsa uchybienie terminu jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy nastąpiło bez winy strony. Dodał, że jako kryterium przy ocenie winy w uchybieniu terminu procesowego przyjmuje się obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Zaznaczył, że brak winy w uchybieniu terminu należy przyjąć wtedy, gdy zainteresowany nie był w stanie przeszkody pokonać (usunąć) przy użyciu sił i środków normalnie dostępnych, nie ryzykując własnym bądź innych zdrowiem, życiem lub narażając siebie bądź innych na poważne straty majątkowe.
Zdaniem WSA, Skarżąca nie uprawdopodobniła, że uchybienie terminu nastąpiło na skutek okoliczności od niej niezależnych. Okoliczności wskazującej na brak winy w uchybieniu terminu nie stanowi nieodebranie przesyłki sądowej z uwagi na nieprzebywanie w miejscu swojego zamieszkania. WSA zwrócił uwagę, że strony mają obowiązek zawiadamiać sąd o każdej zmianie miejsca zamieszkania lub adresu do doręczeń.
Skarżąca złożyła zażalenie na postanowienie WSA, wnosząc o jego uchylenie. Stwierdziła, że dochowała należytej staranności i próbowała uzyskać informację z WSA o tym, czy pismo awizowane pochodziło z tego sądu. Zdaniem Skarżącej, WSA przy rozpoznawaniu sprawy nie dokonał żadnej czynności badania okoliczności, a tym samym ocenił je arbitralnie. Nie dokonał przy tym oceny postępowania i staranności, której Skarżąca dołożyła w sprawie, dzwoniąc do sądu w celu ustalenia, czy przesyłka dotyczyła przedmiotowej sprawy. Ponadto WSA - odnosząc się do kwestii konieczności dochowania przez stronę należytej staranności w dbaniu o własne interesy oraz konieczności informowania sądu o zmianie miejsca zamieszkania - nie odniósł się w ogóle do faktu, że zgodnie z art. 72 ppsa jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było - zarządcy domu lub dozorcy, jeżeli nie mają oni sprzecznych interesów w sprawie i podjęli się oddaniu mu pisma. Skarżąca wskazała, że w tym przypadku pomimo tego, że w mieszkaniu przebywali jej rodzice, listonosz odmówił im wydania przesyłki.