Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Stanisław Gronowski po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia B.J. w zakresie zawieszenia postępowania sądowego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 20 października 2015 r. sygn. akt II SA/Bk 591/15 w sprawie ze skargi B. J. na czynność Dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w B. z dnia 12 marca 2014 r. w przedmiocie skierowania do sanatorium postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.) zawiesił postępowanie w sprawie ze skargi B. J. na czynność Dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w B. z dnia 12 marca 2014 r. w przedmiocie skierowania do sanatorium. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji podał, że w sprawie analogicznej do niniejszego postępowania Rzecznik Praw Obywatelskich zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności:
1) § 4 ust.2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową (Dz. U. Nr 42, poz. 835) z art. 33 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581 ze zm.) oraz art. 92 ust.1 zdanie pierwsze i art. 68 ust. 2 zdanie drugie Konstytucji RP.
2) § 5 ust. 3 powołanego w pkt 1 rozporządzenia z art. 78 zdanie drugie Konstytucji RP i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.
Zdaniem Rzecznika, ustawodawca upoważnił właściwego ministra do spraw zdrowia do określenia trybu potwierdzenia skierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową, a nie do określenia warunków leczenia uzdrowiskowego. W konsekwencji przekroczenie granic upoważnienia ustawowego w § 4 ust. 2 rozporządzenia w sprawie skierowania na leczenie uzdrowiskowe prowadzi do naruszenia art. 35 ust. 3 ustawy o świadczeniach i tym samym do jego niezgodności z art. 92 ust.1 zdanie pierwsze Konstytucji.
Mając powyższe na uwadze, Sąd pierwszej instancji uznał, że sprawie zaistniała przesłanka z art. 125 § 1 p.p.s.a. zawieszenia postępowania sądowego do czasu zakończenia postępowania w sprawie o sygn. akt U 1/15 przed Trybunałem Konstytucyjnym. Sporny przepis § 4 ust. 2 powyższego rozporządzenia stanowił bowiem podstawę prawną zaskarżonej czynności skierowania na leczenie uzdrowiskowe w sanatorium.
B. J.zażaleniem zaskarżyła powyższe postanowienie i wniosła o jego uchylenie. W zażaleniu zarzuciła Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez zawieszenie postępowania bez uprzedniego dokonania samodzielnej oceny zgodności § 4 ust. 2 rozporządzenia z Konstytucją oraz naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez błędne ustalenie, że pełnomocnik skarżącej wystąpił z wnioskiem o zawieszenie postępowania, w sytuacji gdy zgody w tym zakresie nie wyraził.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
W myśl art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. są może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego, przed Trybunałem Konstytucyjnym lub Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż zawieszenie postępowania sądowego ma charakter fakultatywny co oznacza, że ocena istnienia przesłanek zawieszenia oraz ich wpływ na przyszłe rozstrzygnięcie należą wyłącznie do uznania sądu. To sąd orzekający w danej sprawie decyduje o celowości zawieszenia postępowania.