Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Maria Myślińska po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia G. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 909/04 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, to jest w postaci częściowego zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi G. S. na uchwałę Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 21 czerwca 2002 r. nr 475/V/2002 w przedmiocie odmowy wpisu na listę aplikantów radcowskich p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpatrzeniu sprzeciwu G. S. od postanowienia z dnia 12 lipca 2005 r., sygn. akt VI SA/Wa 909/04 w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w postaci częściowego zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata, postanowieniem z dnia 28 grudnia 2005 r., sygn. akt VI SA/Wa 909/04, odmówił G. S. przyznania prawa pomocy w powyższym zakresie, podając w uzasadnieniu, że skarżący wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowego zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w następującej formie. Z uwagi na konflikt interesów członków samorządów zawodowych polskich "prawników" G. S. wniósł o ustanowienie adwokata z innego kraju Unii Europejskiej deklarując pokrycie kosztów do wysokości stawki za czynności polskiego adwokata, a w części przekraczającej te koszty - należne adwokatowi z Unii Europejskiej - wniósł o zwolnienie od ich ponoszenia. Nadto odmówił podania danych o własnym stanie majątkowym powołując się na art. 51 Konstytucji RP. Odwołując się do art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwana dalej: p.p.s.a., Sąd podkreślił, że przesłanką przyznania prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym jest wykazanie, że osoba ta nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. G. S. odmówił podania takich danych. Sąd uznał, iż kolejne oświadczenia skarżącego dawały podstawę do dokonania oceny jego wniosku w powyższym zakresie, gdyż w jednym z nich przyznał, że jest w stanie uiścić koszty normalnej taksy adwokackiej. Oświadczył także, iż stać go prawdopodobnie także na poniesienie wydatków na koszt pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika nienależącego do Korporacji Zawodowej w Polsce, tylko nie widzi powodu, aby zmuszony przepisami do ustanawiania pełnomocnika (i tym samym braku możliwości występowania bez pełnomocnika), który w jego ocenie nie jest mu do niczego potrzebny ponosił wyższe wydatki. W ocenie Sądu I instancji z powyższego wynika, iż to nie względy natury finansowej zadecydowały o tym, że skarżący ubiega się o przyznanie prawa pomocy w powyższym zakresie, a jego niezadowolenie z przymusu adwokackiego i przekonanie wyrażone wprost we wniosku, że "jeżeli Państwo zmusza do ustanawiania pełnomocnika to powinno ponieść częściowe koszty". Sąd I instancji podkreślił, że o tym, czy i w jakim zakresie przyznane zostanie prawo pomocy obejmujące ustanowienie pełnomocnika skutkujące poniesieniem przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, nie decyduje przekonanie strony co do celowości i konieczności ich poniesienia przez Skarb Państwa, lecz przesłanki wynikające z treści art. 246 § 1 p.p.s.a. Skarżący jednak nie wykazał, że w jego sytuacji przesłanki te zostały spełnione.
Sąd podkreślił również, iż o zasadności wniosku nie mogą również decydować pozostałe określone przez skarżącego powody, tj. odmowa zajęcia się sprawą przez profesjonalnych pełnomocników, do których się zwracał i że pomoc prawna przez pełnomocnika wskazanego przez Korporację Zawodową oznaczać będzie, że przeciwnik procesowy wyznaczy pełnomocnika.