Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Rysz po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia A. L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 kwietnia 2018 r., sygn. akt III SA/Gl 986/17 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. L. na decyzję Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty podwyższonej za wydobywanie kopaliny bez wymaganej koncesji postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 9 kwietnia 2018 r. (sygn. akt III SA/Gl 986/17) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (dalej: WSA), działając na podstawie art. 61 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302; dalej: ppsa), odmówił A. L. (dalej: skarżący) wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego z [...] września 2017 r. (nr [...]), którą organ ten utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego w [...] z [...] lipca 2017 r. o ustaleniu skarżącemu opłaty podwyższonej za wydobycie kopaliny bez wymaganej koncesji w wysokości 71 478 zł.
W uzasadnieniu postanowienia WSA wskazał, że skarżący zawarł w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, stwierdzając że nie dysponuje środkami pieniężnymi pozwalającymi na opłacenie nałożonej kary. Skarżący podał, że konsekwencje przeprowadzenia egzekucji nałożonej kary mogą być trudne do odwrócenia i nawet późniejszy zwrot tej kwoty może nie przywrócić stanu sprzed egzekucji. Zdaniem skarżącego, za wstrzymaniem wykonania decyzji przemawia też jego sytuacja materialna i rodzinna oraz konieczność utrzymania prowadzonego gospodarstwa domowego.
Zdaniem WSA, okoliczności powołane we wniosku nie uprawdopodabniają w sposób dostateczny, że wykonanie decyzji wyrządzi skarżącemu znaczną szkodę lub spowoduje nieodwracalne skutki. WSA stwierdził, że skarżący swojej argumentacji nie poparł żadną dokumentacją świadczącą o sytuacji finansowej, majątkowej czy rodzinnej. Natomiast w aktach sprawy - poza orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności oraz zaświadczeniem, że skarżący jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku - nie ma żadnych dokumentów, które mogłyby wskazywać na zaistnienie w odniesieniu do skarżącego którejkolwiek z przesłanek uzasadniających zastosowanie ochrony tymczasowej. WSA zwrócił uwagę, że dokumentów tych skarżący nie nadesłał także na wezwanie referendarza sądowego w związku z rozpoznawaniem wniosku o przyznanie prawa pomocy. W ocenie WSA, bez tego rodzaju dokumentacji nie jest możliwa ocena, czy w kontekście aktualnej sytuacji skarżącego wykonanie zaskarżonej decyzji może doprowadzić do wyrządzenia szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Skarżący złożył zażalenie na postanowienie WSA, zaskarżając to orzeczenie w całości. Wniósł o zmianę postanowienia WSA przez wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie art. 61 § 3 ppsa przez jego niezastosowanie i niewstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji pomimo wykazania przez skarżącego, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
W uzasadnieniu skarżący stwierdził w szczególności, że do akt sprawy zostały przedłożone dokumenty wykazujące uzyskanie przez skarżącego statusu osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku oraz orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. Skarżący oświadczył, że nie osiąga żadnych dochodów, a środki utrzymania pochodzą z wynagrodzenia otrzymywanego przez małżonkę, przy czym znaczna ich część jest przeznaczana na koszty leczenia. Zdaniem skarżącego, przedłożone dokumenty oraz opis sytuacji materialnej, będący oświadczeniem złożonym przez skarżącego pod rygorem odpowiedzialności karnej, w wystarczający sposób wykazały zaistnienie przesłanek opisanych w art. 61 § 3 ppsa. Skarżący podkreślił, że z treści przywołanego przepisu wynika, iż do uwzględnienia wniosku skarżącego wystarczające jest wykazanie niebezpieczeństwa zaistnienia okoliczności w nim opisanych, a nie zaistnienie tych okoliczności.