Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Magdalena Bosakirska po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia W. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 19 listopada 2015 r. sygn. akt V SA/Wa 3715/15 o odmowie wstrzymania wykonania decyzji w sprawie ze skargi W. R. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwrotu części dofinansowania ze środków z budżetu Unii Europejskiej postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. postanowieniem z dnia 19 listopada 2015 r., sygn. akt V SA/Wa 3715/15, odmówił W. R. wstrzymania wykonania objętej jej skargą decyzji Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lipca 2015 r. w przedmiocie zobowiązania do zwrotu części dofinansowania ze środków unijnych.
I
W skardze na wskazaną powyżej decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju W. R., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą W. R. "A. P." Przedszkole Niepubliczne, zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania tej decyzji z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia jej znacznej szkody majątkowej oraz spowodowania niemożliwych do odwrócenia skutków. Skarżąca podniosła, że prowadzi wiele przedszkoli i nie może sobie pozwolić nawet na czasową utratę płynności finansowej choćby w częściowym zakresie.
Zaskarżonym postanowieniem Sąd I instancji odmówił wstrzymania wykonania tej decyzji powołując się na treść art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., powoływanej dalej jako: p.p.s.a.) i zawarte w nim przesłanki warunkujące wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Sąd stwierdził, że wnioskodawca, dążąc do wstrzymania wykonania aktu, musi złożyć stosowny wniosek i uprawdopodobnić istnienie przesłanek uzasadniających odstąpienie od zasady wykonalności orzeczeń ostatecznych. Dla uwzględnienia takiego wniosku nie jest zatem wystarczające samo przekonanie strony, iż wykonanie aktu wywoła szczególnie niekorzystne konsekwencje. Dokonując oceny przedmiotowego wniosku Sąd musi oprzeć się bowiem na materiale dowodowym, pozwalającym zająć stanowisko. WSA podniósł, iż w przypadku gdy zaskarżony akt nakłada na wnioskodawcę zobowiązanie pieniężne, nie wystarczy wykazać jedynie, że na skutek wykonania decyzji dojdzie do egzekucji kwoty tego zobowiązania. Skoro skarżąca dąży do wykazania, że w sprawie dojdzie do wyrządzenia szkody majątkowej, to dla oceny, czy w stanie faktycznym rzeczywiście może dojść do takiej szkody i że szkoda ta będzie znaczna, konieczne jest odniesienie kwoty zobowiązania do stanu majątkowego wnioskodawcy. Uzasadnienie wniosku winno zatem odnosić się do konkretnych okoliczności związanych z wykonaniem zaskarżonego aktu, mogących wywołać znaczną szkodę majątkową, a przedstawione twierdzenia powinny znajdować odzwierciedlenie w dokumentach źródłowych. Brak wyczerpującego uzasadnienia wniosku i niepoparcie go odpowiednimi dowodami uniemożliwia jego merytoryczną ocenę.
Sąd I instancji podniósł, że nałożone na skarżącą zobowiązanie do zwrotu kwoty dofinansowania ze środków unijnych nie wywołuje stanu, który byłby nieodwracalny, skoro chodzi o świadczenie pieniężne, których spełnienie z natury rzeczy jest odwracalne. W sytuacji ewentualnego uwzględnienia skargi istnieje bowiem oczywista możliwość zwrotu skarżącej kwoty dofinansowania, które wcześniej sama zwróciła. W ocenie Sądu, skarżąca nie wykazała również, że wykonanie zaskarżonej decyzji mogłoby doprowadzić do zaistnienia przesłanki niebezpieczeństwa wyrządzenia jej znacznej szkody majątkowej. Zaskarżoną decyzją uchylono decyzję Marszałka Województwa L. z dnia [...] kwietnia 2015 r. w części dotyczącej zwrotu kwoty dofinansowania w wysokości 742,57 zł, a w pozostałym zakresie utrzymano ją w mocy, w konsekwencji czego strona została zobowiązana do zwrotu kwoty 1617,64 zł wraz z odsetkami liczonymi jak dla zaległości podatkowych od dnia przekazania środków do dnia zapłaty. Zdaniem WSA, wskazana kwota nie jest znaczna wobec czego wnioskodawczyni winna jasno i rzetelnie zobrazować swoją sytuację finansową i przedstawić odpowiednie dokumenty, czego jednak nie uczyniła. Tym samym uniemożliwiła ona Sądowi I instancji dokonanie oceny, czy zwrot kwoty 1617,64 zł rzeczywiście spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia jej nie tylko jakiejkolwiek szkody majątkowej, ale przede wszystkim szkody znacznej. Reasumując WSA stwierdził, że skarżąca nie wykazała zaistnienia okoliczności, które mogłyby spowodować niebezpieczeństwo wyrządzenia jej znacznej szkody czy spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.