Wniosek Prezydenta Miasta Stołecznego W. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość między Prezydentem Miasta Stołecznego W. a Starostą Powiatu N. w sprawie wydania zaświadczenia na wykonywanie przewozów krajowych na potrzeby własne
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędziowie NSA Jan Bała Joanna Kabat-Rembelska (spr.) Protokolant Anna Szymańska po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej wniosku Prezydenta Miasta Stołecznego W. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość między Prezydentem Miasta Stołecznego W. a Starostą Powiatu N. w sprawie wydania zaświadczenia na wykonywanie przewozów krajowych na potrzeby własne postanawia: 1) wskazać Starostę Powiatu N. jako organ właściwy; 2) oddalić wniosek o zasądzenie kosztów postępowania

Uzasadnienie strona 1/2

Prezydent miasta stołecznego W. złożył wniosek o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Starostą N. a Prezydentem miasta stołecznego W. w sprawie o wydanie T. I. zaświadczenia na krajowe przewozy drogowe na potrzeby własne poprzez wskazanie jako organu właściwego Starosty Nowosądeckiego i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu Prezydent miasta stołecznego W. wskazał, że T. I. wystąpił do Starosty N. o wydanie zaświadczenia na krajowe przewozy drogowe na potrzeby własne. Starosta N. postanowieniem z dnia [...] lutego 2009 r. przekazał wniosek, według właściwości miejscowej, Prezydentowi miasta stołecznego W. Z dołączonego do wniosku zaświadczenia o zmianie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wynika, że T. I. mieszka w P. - Z., zaś zakład główny prowadzonej przez niego działalności gospodarczej mieści się w W. Prezydent miasta stołecznego W. podniósł, że zgodnie z art. 33 ust. 8 ustawy z dnia 6 września o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 ze zm.), organem właściwym do wydania zaświadczenia jest starosta właściwy dla siedziby przedsiębiorcy, co w wypadku przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną jego miejsca zamieszkania. Zdaniem wnioskodawcy uzasadnia to przyjęcie, że organem właściwym, w sprawie wydania T. I. zaświadczenia na krajowe przewozy drogowe na potrzeby własne, jest Starosta N.

W odpowiedzi na wniosek o rozstrzygnięcie sporu o właściwość Starosta N. podniósł, że miejscem prowadzenia działalności gospodarczej przez T. I. jest W. i według siedziby zakładu głównego tej działalności należy określać organ właściwy do wydania zaświadczenia na krajowe przewozy drogowe na potrzeby własne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 k.p.a. spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem pkt 2-4 tego przepisu, rozstrzyga wspólny dla nich organ wyższego stopnia, a w razie braku takiego organu - sąd administracyjny. W rozpoznawanej sprawie pozostające w sporze organy jednostek samorządu terytorialnego nie mają wspólnego organu wyższego stopnia, gdyż takim organem dla Prezydenta miasta stołecznego W. jest Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., zaś dla Starosty N. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. S. W związku z tym rozstrzygnięcie sporu o właściwość należy do sądu administracyjnego. Stosownie do art. 15 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), sądem tym jest Naczelny Sąd Administracyjny.

Istota sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem miasta stołecznego W. a Starostą N. w sprawie wydania zaświadczenia na krajowe przewozy drogowe na potrzeby własne sprowadza się do problemu określenia siedziby przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną. Zgodnie z art. 33 ust. 8 ustawy o transporcie drogowym zaświadczenie na krajowy niezarobkowy przewóz drogowy oraz wypis lub wypisy z zaświadczenia wydaje właściwy dla siedziby przedsiębiorcy starosta na okres do 5 lat. Ustawa o transporcie drogowym nie zawiera definicji pojęcia "siedziba przedsiębiorcy", dlatego konieczne jest odwołanie się w tym zakresie do unormowań kodeksu cywilnego i ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r., Nr 155, poz. 1095 ze zm.). Stosownie do art. 4 ust. 1 ostatnio powołanej ustawy przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje osobowość prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej (art. 4 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej)

Strona 1/2