Skarga kasacyjna na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędziowie NSA Joanna Kabat-Rembelska Małgorzata Korycińska (spr.) Protokolant Magdalena Rosik po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "S. P." Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 7 listopada 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1133/06 w sprawie ze skargi "S. P." Spółki z o.o. w W. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] marca 2006 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia postanawia: zawiesić postępowanie kasacyjne

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przepis art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., uprawnia sąd administracyjny do zawieszenia postępowania z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy do wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym.

W ocenie składu orzekającego sytuacja określona w cytowanym przepisie zachodzi w rozpoznawanej sprawie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 25 lipca 2007 r. w sprawie o sygn. III SA/Kr 319/07 wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym: czy art. 40 ust. 8 w zw. z ust. 12 ustawy o drogach publicznych jest zgodny z art. 42 w zw. z art. 45 ust. 1 i w zw. z art. 10 ust. 1 Konstytucji. W uzasadnieniu tego postanowienia, jak i postanowienia z dnia

3 października 2007 r. uzupełniającego uzasadnienie postanowienia z dnia 25 lipca 2007 r. wynika, że wątpliwości Sądu wzbudziło to, czy w świetle art. 42 Konstytucji RP dopuszczalne jest wymierzenie kary w rozumieniu art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych bez uprzedniego ustalenia winy za zajęcie pasa drogowego, a więc - czy kara ta nie powinna być instytucją prawa karnego. Konsekwencją wyinterpretowania z art. 42 Konstytucji RP karnoprawnego charakteru wymierzonej kary byłoby, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K., żądanie kontroli wymiaru tej kary przez sąd karny, gwarantowane sprawcy przez art. 42 Konstytucji.

Nadto Sąd ten podniósł, że wyjęcie spod kontroli sądów karnych o wiele bardziej dolegliwych kar od tych przewidzianych w art. 99 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia rodzi wątpliwości co do zgodności takiego rozwiązania z art. 42 w związku z art. 45 Konstytucji RP, gdyż orzekanie przez sądy nieprawidłowo wskazane przez ustawodawcę nie może być uznane za realizację konstytucyjnego prawa do właściwego sądu.

Ponieważ przedmiotem postępowania kasacyjnego jest wyrok Sądu I instancji oddalający skargę na decyzję wydaną przez zarządcę drogi w oparciu o art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych, a zarzut skargi kasacyjnej obejmuje m.in. naruszenie tego przepisu w obu formach, o których stanowi art. 174 pkt 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym na skutek pytania prawnego, z którym wystąpił Wojewódzki Sąd Administracyjny w K.

Z tego względu w oparciu o art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. postanowiono jak w sentencji.

Strona 1/1