Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Gminy S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 1425/15 w sprawie ze skargi Gminy S. na wynik kontroli Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie celowości i zgodności z prawem gospodarowania środkami publicznymi postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowieniem z dnia 18 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 1425/15, odrzucił skargę Gminy S. na wynik kontroli Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Szczecinie z dnia [...] września 2015 r. w przedmiocie celowości i zgodności z prawem gospodarowania środkami publicznymi za 2013 r.
W uzasadnieniu Sąd I instancji podniósł, że w dniu [...] września 2015 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Szczecinie wydał wynik kontroli przedstawiający ustalenia i wnioski z przeprowadzonego wobec Gminy S. postępowania kontrolnego w zakresie celowości i zgodności z prawem gospodarowania środkami publicznymi w 2013r.
Strona, po uprzednim wystosowaniu do organu wezwania do usunięcia naruszenia prawa, wniosła na powyższy wynik kontroli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, stwierdzając, że w wyniku tym nałożony został na nią obowiązek poinformowania organu o usunięciu określonych nieprawidłowości w narzuconym terminie, chociaż nie wystąpiły w tym zakresie żadne nieprawidlowości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, odrzucając skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.), stwierdził, że w sprawie wymagało rozważenia, czy wynik kontroli stanowi akt lub czynność z zakresu administracji publicznej, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., a zatem czy podlega on kontroli sądu administracyjnego. Akt lub czynność, by podlegała kognicji sądu administracyjnego, musi bowiem dotyczyć uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Czynność kontroli potwierdzona protokołem lub wynikiem kontroli mogłaby podlegać właściwości wskazanego sądu tylko wówczas, gdyby z ich treści wynikało nałożenie na podmiot kontrolowany określonych obowiązków.
Sąd I instancji wskazał, że wynik kontroli skarbowej nie podlega kontroli instancyjnej w trybie odwoławczym, a więc nie służy od niego żaden środek zaskarżenia. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2015 r., poz. 553 ze zm.; powoływanej dalej jako: u.k.s.), organ kontroli skarbowej kończy postępowanie kontrolne wynikiem kontroli, gdy ustalenia dotyczą nieprawidłowości w zakresie celowości i zgodności z prawem gospodarowania środkami publicznymi oraz środkami pochodzącymi z Unii Europejskiej i międzynarodowych instytucji finansowych, z wyłączeniem kontroli celowości wykorzystania środków zaliczanych do dochodów własnych i subwencji ogólnej jednostki samorządu terytorialnego oraz wywiązywania się z warunków finansowania pomocy z tych środków. WSA podkreślił, że zaskarżony wynik kontroli dokonuje ustaleń faktycznych oraz wskazuje określone uchybienia wynikające z naruszenia obowiązków związanych m.in. z nieustaleniem i niedobraniem dochodu z tytułu podatku od nieruchomości stanowiących własność Gminy i podatku leśnego za 2011 r. i 2013 r., z niezłożeniem deklaracji za 2011 i 2013 rok na podatek od nieruchomości, na podatek leśny; z niewykonaniem tych podatków w sprawozdaniu budżetowym Rb-PDP za 2011 i 2013 rok. Wskazuje on zatem jedynie ustalony stan faktyczny i określone uchybienia polegające na nienaliczaniu podatku od nieruchomości oraz podatku leśnego. W pkt IV organ przedstawił "wnioski i zalecenia", które ograniczają się wyłącznie do obowiązków przestrzegania przepisów prawa (podano konkretne ustawy oraz akty wykonawcze), co oznacza, że nie wywołują one konkretnych skutków w obrębie praw i obowiązków kontrolowanego, gdyż nie można za takie uznać zaleceń co do przestrzegania przepisów prawa oraz powiadomienia o sposobie wykonania tych zaleceń. W wyniku brak jest końcowych wskazań i wniosków, z których wynikałyby dla strony bezpośrednie i konkretne obowiązki. Powołując się na stanowisko doktryny i orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji podniósł, że wskazane zalecenia nie kreują obowiązku po stronie skarżącej Gminy, a więc w ocenie WSA, wynik kontroli nie należy do kategorii spraw z zakresu administracji publicznej wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1-4 p.p.s.a. i nie podlega kontroli przez sąd administracyjny. Dopiero zaś przekazanie wyniku kontroli do wiadomości i wykorzystania w odrębnych postępowaniach, w sytuacji wydania decyzji, umożliwiłoby skarżącej Gminie podważenie ustaleń zawartych w wyniku kontroli.