Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : sędzia NSA Dorota Dąbek po rozpoznaniu w dniu 16 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku A. A. o zawieszenie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w sprawie ze skargi kasacyjnej A. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 105/18 w sprawie ze skargi A. A. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2017 r., nr [...] w przedmiocie skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej postanawia: oddalić wniosek o zawieszenie postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 19 kwietnia 2018 r. o sygn. akt VI SA/Wa 105/18 oddalił skargę A. A. (dalej: strona, skarżący) na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2017 r. utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji z dnia 9 października 2017 r., którą skreślono skarżącego z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku strona wniosła, na podstawie art. 192 w zw. z art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, w skrócie: p.p.s.a.), o zawieszenie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym do czasu prawomocnego zakończenia postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w A., Wydział II Karny (sygn. akt II K 428/17). Strona podkreśliła, że niezawieszenie postępowania spowoduje dla niej ciężkie i nieodwracalne skutki prawne i majątkowe. Ponadto w ocenie skarżącego w rozpoznawanej sprawie doszło do niepodważalnego naruszenia praw gwarantowanych w ustawie zasadniczej. Zdaniem strony ustawa z 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2213 z późn. zm., dalej: ustawa o ochronie osób i mienia) w zakresie wykonywania zawodu kwalifikowanego pracownika ochrony nie może ograniczać jednego z podstawowych praw obywatelskich, tj. domniemania niewinności.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Przed przystąpieniem do oceny zaistnienia przesłanki zawieszenia postępowania z art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przypomnieć należy, iż instytucja zawieszenia postępowania stanowi zaprzeczenie zasady szybkości postępowania wyrażonej w art. 7 p.p.s.a., który przewiduje, że sąd administracyjny powinien podejmować czynności zmierzające do szybkiego załatwienia sprawy i dążyć do jej rozstrzygnięcia na pierwszym posiedzeniu. Konfrontacja przesłanek zawieszenia postępowania z nakazem wynikającym z cytowanego art. 7 p.p.s.a. prowadzić musi do wniosku, że zasadność zawieszenia postępowania powinna być w każdym wypadku wnikliwie oceniona w celu ustalenia, czy zaistniała w toku postępowania przeszkoda faktycznie uzasadnia odstąpienie od zasady szybkiego rozpoznania sprawy. Powyższe oznacza, że zawieszenie postępowania powinno być uzasadnione względami celowości, sprawiedliwości oraz ekonomiki procesowej.
Zgodnie z treścią art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym lub Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Treść cytowanego przepisu wskazuje więc na konieczność wystąpienia pomiędzy toczącym się postępowaniem sądowoadministracyjnym, a innym postępowaniem ścisłego związku (kwestia prejudycjalna), polegającego na tym, że rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego stanowi podstawę rozstrzygnięcia sprawy głównej. Ponadto posłużenie się w ww. przepisie sformułowaniem "sąd może" świadczy o tym, że decyzja w tym przedmiocie została pozostawiona uznaniu sądu. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego i w doktrynie trafnie wskazuje się, że powiązanie rozpoznawanej sprawy z innymi sprawami nie oznacza automatycznie zasadności wniosku o zawieszenie postępowania sądowego na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. (postanowienie NSA z 19 listopada 2014 r., sygn. akt II FSK 3178/14; wyrok NSA z 5 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2323/15, Lex 239313).