Skarga kasacyjna na bezczynność Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Ż. w przedmiocie ulg w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zofia Borowicz po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej D. J. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 22 lutego 2010 r., sygn. akt III SAB/Gl 1/10 w sprawie ze skargi D. J. na bezczynność Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Ż. w przedmiocie ulg w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej postanawia: odrzucić skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. postanowieniem z dnia 22 lutego 2010 r., sygn. akt II SAB/GL 1/10 odrzucił skargę D. J. na bezczynność Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Ż. w sprawie ulgi w spłacaniu należności pieniężnych do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej.

Na powyższe postanowienie w dniu 17 marca 2010 r. T. G., jako kurator osoby ułomnej D. J. wniósł skargę kasacyjną. Wskutek śmierci D. J. w dniu [...] czerwca 2010 r., co wynika ze złożonego do akt sprawy odpisu aktu zgonu, nie doszło do skutecznego ustanowienia dla skarżącej pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata, ani też do uzupełnienia wniesionej skargi kasacyjnej w zakresie podpisania jej przez osobę posiadającą zdolność postulacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Uprawnienie do wystąpienia z wnioskiem w sprawie zastosowania ulgi w spłacaniu należności pieniężnych za pobyt w domu pomocy społecznej dotyczy konkretnej osoby tj. tej, która z takim wnioskiem wystąpiła, i nie wchodzi w skład masy spadkowej. Uprawnienie to ma charakter osobisty związany z osobą zmarłego. Podstawę prawną do rozpoznania żądania strony w tym zakresie mógłby stanowić przepis prawa miejscowego wydany w oparciu o delegację ustawową zawartą w obowiązującym wówczas okresie, tj. art. 43 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.), zgodnie z którym w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej, przypadające jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom organizacyjnym, mogą być umarzane, a ich spłata odraczana lub rozkładana na raty, na zasadach określonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego z zastrzeżeniem ust. 3. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego określi szczegółowe zasady, sposób i typ udzielania ulg, o których mowa w ust. 1 oraz wskaże organ lub osobę do tego uprawnioną. W świetle powyższego w takich sytuacjach zachodzą podstawy do umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego w oparciu o art. 161 § 1 pkt 2 i w zw. z art. 124 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.). Z tym, że umorzenie postępowania przed sądem administracyjnym jest możliwe tylko wówczas, gdy zostało ono prawidłowo i skutecznie wszczęte, co oznacza brak przeszkód formalnych do merytorycznego rozpoznania sprawy (por. B. Dauter: Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, LexisNexis, Warszawa 2009 r., str. 198). Umorzenie postępowania może nastąpić w całości lub w części w całej sprawie, albo tylko w danej instancji. W sytuacji, gdy postępowanie sądowoadministracyjne przed sądem I instancji zakończyło się wydaniem postanowienia o jakim stanowi art. 58 § 1 i § 3 p.p.s.a., to o ewentualnym umorzeniu postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w oparciu o art. 161 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 193 p.p.s.a. można mówić tylko wówczas, gdy nastąpiło skuteczne wszczęcie sądowoadministracyjnego postępowania drugoinstancyjnego, co może nastąpić poprzez wniesienie skargi kasacyjnej. Aby wniesienie skargi kasacyjnej wywołało skutek w postaci wszczęcia sądowoadministracyjnego postępowania drugoinstancyjnego musi dojść do spełnienia łącznie następujących warunków: 1) skarga kasacyjna musi być wniesiona w przepisanym terminie (art. 177 § 1 p.p.s.a.); 2) skargę tę musi wnieść uprawniony podmiot (art. 173 § 2 p.p.s.a.); 3) skargę kasacyjną musi sporządzić adwokat lub radca prawny, bądź też w sytuacjach przewidzianych w art. 175 § 2 p.p.s.a. wskazany w tym przepisie podmiot, ewentualnie w przypadkach określonych w § 3 art. 175 p.p.s.a. - doradca podatkowy, bądź rzecznik patentowy (art. 175 § 1-3 p.p.s.a.); 4) zostały zachowane wskazane wymagania formalnoprawne i konstrukcyjne (art. 176 w zw. z art. 174 p.p.s.a.); 5) skarga kasacyjna została należycie opłacona (art. 221 p.p.s.a.). Niespełnienie któregokolwiek z powyższych warunków czyni skargę kasacyjną niedopuszczalną, a w konsekwencji powoduje jej odrzucenie, gdyż nie wywołuje ona skutku w postaci wszczęcia postępowania sądowoadministracyjnego drugoinstancyjnego.

Jak wynika z akt rozpoznawanej sprawy skargę kasacyjną wniesioną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. sporządził i wniósł kurator osoby ułomnej, o jakim stanowi art. 183 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 1995 r., sygn. akt III CRN 22/95 (opubl. OSNC 1995/9/134), kurator ustanowiony w trybie art. 183 § 1 k.r.io. nie jest przedstawicielem ustawowym osoby ułomnej. Jak podniósł Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 15 maja 2008 r. (sygn. akt II GSK 502/07), tryb z art. 49 p.p.s.a. przy skardze kasacyjnej jest możliwy do zastosowania tylko do wyjaśnienia, czy osoba która podpisała skargę kasacyjną jest umocowana do jej sporządzenia w świetle art. 175 p.p.s.a. Akta rozpoznawanej sprawy, przy uwzględnieniu treści korespondencji skierowanej do T. G. nie dały podstaw do przyjęcia, że jest on podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi kasacyjnej, wymienionym w art. 175 § 1 i 2 p.p.s.a.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż w niniejszej sprawie nie nastąpiło skuteczne wszczęcie sądowoadministracyjnego postępowania drugoinstancyjnego, gdyż skarga kasacyjna została sporządzona i wniesiona przez osobę pozbawioną zdolności postulacyjnej w rozumieniu art. 175 p.p.s.a.

Powyższe powoduje, że skarga kasacyjna jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu. Dlatego Naczelny sąd Administracyjny na podstawie art. 180 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1