Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku M. S. o uzupełnienie postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lutego 2016 r. sygn. akt II FZ 942/16 oddalającego wniosek M. S. o uzupełnienie postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 grudnia 2016 r. sygn. akt II FZ 942/16 w sprawie ze skargi M. S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 6 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpatrzenia postanawia oddalić wniosek o uzupełnienie postanowienia.
Postanowieniem z 28 lutego 2017 r., sygn. akt II FZ 942/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wniosek M. S. (dalej "skarżący") o uzupełnienie postanowienia NSA z dnia 28 grudnia 2016 r., którym to postanowieniem oddalono zażalenie skarżącego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 20 października 2016 r. w sprawie ze skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 6 maja 2014 r. w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpatrzenia.
Pismem z 24 marca 2017 r. (data stempla pocztowego) skarżący wniósł o uzupełnienie ww. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego o zwrot kosztów.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 157 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej "p.p.s.a.") strona może w ciągu czternastu dni od doręczenia wyroku z urzędu - a gdy wyroku nie doręcza się stronie od dnia ogłoszenia - zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości skargi albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej (art. 166 p.p.s.a.). Zgodnie z art. 199 p.p.s.a. na stronach ciąży obowiązek ponoszenia kosztów postępowania związanych z ich udziałem w sprawie. Zasada ta odnosi się do postępowania przed sądami administracyjnymi obu instancji. Wyjątki od tej zasady, stanowiące podstawę do orzekania o zwrocie kosztów między stronami zostały ściśle unormowane w przepisach art. 200, art. 201, art. 203 i art. 204 p.p.s.a., poprzez związanie orzekania o zwrocie kosztów postępowania z treścią orzeczenia kończącego postępowanie. Z kolei art. 209 p.p.s.a. jednoznacznie stanowi, w jakich przypadkach sąd rozstrzyga o zwrocie kosztów postępowania między stronami.
Naczelny Sąd Administracyjny nie jest zatem uprawniony do zasądzenia zwrotu kosztów postępowania w orzeczeniu, które nie jest jednym z orzeczeń wymienionych w art. 209 p.p.s.a. Brak jest bowiem w tym przepisie podstawy do zamieszczenia orzeczenia o zwrocie kosztów postępowania w innych rozstrzygnięciach kończących postępowanie w danej instancji. W szczególności nie jest możliwe zasądzenie kosztów postępowania w orzeczeniu oddalającym wniosek o uzupełnienie postanowienia, czego domaga się skarżący.
W świetle powyższego należy ponownie przypomnieć skarżącemu, że wniosek o uzupełnienie wyroku (postanowienia) nie służy kolejnemu rozpoznaniu tej samej sprawy. Niezadowolenie strony z rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym postanowieniu nie może sprawić, że zostanie ono zmienione lub uchylone, czy też uzupełnione. Wbrew poglądowi skarżącego nie zaistniały przesłanki do uzupełnienia postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lutego 2017 r. Postanowienie to zawiera wszystkie elementy wymagane prawem.
W niniejszej sprawie nie ma zatem podstaw prawnych do zamieszczenia dodatkowego orzeczenia w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 157 § 1 w związku z art. 166 i art. 193 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.