Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Rypina, , , po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia J. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 1534/16 w przedmiocie odrzucenia wniosku w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych postanawia odrzucić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 5 lipca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1534/16) odrzucił wniosek J. K. o wyłączenie sędziów Anny Wesołowskiej, Ewy Izabeli Fiedorowicz i Radosława Teresiaka w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 marca 2016 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych.
Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu postanowienia wskazał, że w piśmie z 5 lipca 2017 r. skarżący zawarł wniosek o wyłączenie całego składu sędziowskiego, który ma orzekać w dniu 5 lipca 2017 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 1534/16. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że nie jest dopuszczalne, żeby na wokandę sądową trafiała sprawa o umorzenie postępowania w sytuacji, kiedy organ nie wykonał wyroku WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2922/13 z dnia 16 kwietnia 2015 r. Zdaniem skarżącego, Sąd winien ukarać grzywną organ za niewykonanie wyroku, a nie usiłować odrzucić skargę na rozprawie, która nie powinna się odbyć. Z oświadczeń złożonych przez ww. sędziów wynikało, że po ich stronie nie istnieją żadne okoliczności, które mogłyby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich bezstronności. Nie zachodzą również ustawowe przesłanki z art. 18 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 2017, poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Postanowieniem z 5 lipca 2017 r. Sąd oddalił wniosek o wyłączenie sędziego WSA w Warszawie Anny Wesołowskiej, sędziego del. SO Ewy Izabeli Fiedorowicz oraz sędziego WSA w Warszawie Radosława Teresiaka. W ocenie Sądu, z akt rozpoznawanej sprawy nie wynikało, aby w stosunku do wymienionych sędziów zachodziły jakiekolwiek, z wymienionych w art. 18 i art. 19 p.p.s.a., przyczyny ich wyłączenia.
Na rozprawie w dniu 5 lipca 2017 r. skarżący ponownie wniósł o wyłączenie składu sędziowskiego podtrzymując stanowisko zawarte w piśmie z 5 lipca 2017 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powołując się na przepis art. 22 § 4 p.p.s.a. odrzucił ponowny wniosek. Wskazał, że wniosek ten jest kolejnym wnioskiem o wyłączenie. Jego zakres podmiotowy i przedmiotowy jest tożsamy z zakresem wcześniejszego wniosku, który został już rozpatrzony w ten sposób, że Sąd postanowieniem z 5 lipca 2017 r. odmówił wyłączenia wskazanych sędziów.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie wnosząc o jego uchylenie. W uzasadnieniu m.in. wskazał, że "sędzia nie ma prawa ogłosić wyroku, kiedy wniosek o wykluczenie całego składu sędziowskiego jest nieprawomocny. Uzasadnienie odrzucenia wniosku o wyłączenie wszystkich sędziów ze sprawy jest nieistotne".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne.
Zgodnie z art. 194 § 1 p.p.s.a. zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których przedmiotem jest: przekazanie sprawy innemu sądowi administracyjnemu; odrzucenie skargi w przypadkach, o których mowa w art. 58 § 1 pkt 2-4 oraz art. 220 § 3; umorzenie postępowania; wstrzymanie lub odmowa wstrzymania wykonania decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, o których mowa w art. 61; odmowa sporządzenia uzasadnienia wyroku; sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; odrzucenie wniosku o uzupełnienie wyroku albo odmowa jego uwzględnienia; oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego; odrzucenie skargi kasacyjnej; odrzucenie zażalenia; zwrot kosztów postępowania, jeżeli strona nie wnosi skargi kasacyjnej; ukaranie grzywną. Wynika z tego, że jeżeli ustawa przewiduje (w określonych sytuacjach), wydanie postanowienia i jednocześnie nie stanowi, że od takiego postanowienia przysługuje prawo wniesienia zażalenia, to niedopuszczalne jest wniesienie tego środka odwoławczego.