Zażalenie na postanowienie WSA w Poznaniu w sprawie ze skargi na interpretację indywidualną Ministra Finansów (organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu) nr ILPB1/4511-1-170/16-4/KF w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia Ministra Rozwoju i Finansów (organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu) na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 października 2016 r. sygn. akt I SA/Po 1373/16 w zakresie przekazania skargi według właściwości w sprawie ze skargi L. T. na interpretację indywidualną Ministra Finansów (organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu) z dnia 19 maja 2016 r. nr ILPB1/4511-1-170/16-4/KF w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie strona 1/2

L. T. wniósł w dniu 17 sierpnia 2016 r. za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego z upoważnienia Ministra Finansów skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na interpretację indywidualną wydaną przez ten organ w dniu 19 maja 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej przekazał skargę wraz z aktami i odpowiedzią na skargę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu.

Postanowieniem z dnia 4 października 2016 r., I SA/Po 1373/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę zgodnie z właściwością miejscową Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu. Sąd przywołał art.13 § 2 ustawy dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.". Wskazał, że na podstawie upoważnienia zawartego w tym przepisie Prezydent RP wydał w dniu 28 sierpnia 2008 r. rozporządzenie w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016), dalej jako "rozporządzenie Prezydenta RP ". W myśl § 1 tego rozporządzenia rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego zostało przekazane wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę.

Sąd uznał, że skoro skarga w tej sprawie została złożona na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego, to z uwagi na miejsce zamieszkania skarżącego, właściwy miejscowo do rozpoznania sprawy jest Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, jest on bowiem, stosownie do § 1 pkt 14 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 25 kwietnia 2003 r. w sprawie utworzenia wojewódzkich sądów administracyjnych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz.U. Nr 72, poz. 652 ze zm.), właściwy dla obszaru województwa dolnośląskiego, na terenie którego mieszka skarżący.

Sąd zwrócił uwagę, że w pouczeniu zawartym w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, organ wadliwie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu jako sąd właściwy do rozpoznania skargi, jednakże w interpretacji zawarł pouczenie prawidłowe. Skarżący wskazał zresztą w skardze sąd właściwy zgodnie z prawidłowym pouczeniem.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art.59 §1 w zw. z art.16 § 2 p.p.s.a. stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu jako miejscowo właściwemu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów, wniósł zażalenie na to postanowienie. Zarzucił naruszenie art. 59 § 1 i art.13 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta RP poprzez błędne przyjęcie, że właściwym miejscowo do rozpoznania sprawy będzie sąd, na obszarze właściwości którego mieszka skarżący oraz art.13 § 2 p.p.s.a. w zw. z art.14r § 1 i § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz.613), dalej jako "O.p.", polegające na błędnym uznaniu że w sprawie tej ww. przepisy nie będą miały zastosowania, a w konsekwencji uznanie, że właściwym do rozpoznania sprawy nie będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, a więc sąd, na terenie którego siedzibę ma organ, który wydał interpretację.

Strona 1/2