Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Beata Cieloch, , , po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia J. D. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 sierpnia 2016r. sygn. akt I SA/Gl 743/16 w przedmiocie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi J. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia 4 maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2016 r. postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 1 sierpnia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odmówił J. D. (dalej: Skarżąca) przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 4 maja 2016 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2016 r.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że w skardze Skarżąca kwestionuje powierzchnie posiadanych przez nią składników majątkowych, którą to organy podatkowe przyjęły do opodatkowania. W odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego od skargi Skarżąca wystąpiła do Sądu o zwolnienie jej od powyższego obowiązku. Sąd ustalił, że Skarżąca wielokrotnie zwracała się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ze skargami na decyzje organów podatkowych w przedmiocie podatku od nieruchomości oraz łącznego zobowiązania pieniężnego za poszczególne lata podatkowe (sprawy o sygn. akt I SA/Gl 649/14, I SA/Gl 649/15, I SA/Gl 1739/13, I SA/Gl 685/12). We wszystkich sprawach skargi Skarżącej oddalono. Z uzasadnienia wyroku wydanego w sprawie I SA/Gl 649/14 wynika, że "podatniczka podnosząc, że jej grunt ma 600 m2, a budynek mieszkalny 60 m2, nie wskazała wymaganych prawem dowodów na stwierdzenie tych okoliczności, zaś subiektywne przekonanie podatniczki co do rozmiaru przedmiotu opodatkowania nie jest wystarczające dla wskazania takiego faktu." Podobnie w niniejszej sprawie Skarżąca nie dołączyła do skargi żadnego dokumentu, który potwierdzałby przyjętą przez nią powierzchnię składników majątkowych. Wobec tych ustaleń Sąd pierwszej instancji powołując się na art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 - dalej w skrócie: "P.p.s.a.") uznał, że w niniejszej sprawie prawo pomocy stronie nie przysługuje wobec oczywistej bezzasadności skargi. Wskazano, że zastosowanie ww. przepisu jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi. W ocenie Sądu sytuacja taka zachodziła w rozpoznawanej sprawie, bowiem skarga Skarżącej całkowicie powielała argumentację prawną ocenioną jako chybioną we wszystkich jej sprawach dotyczących podatku od nieruchomości.
Skarżąca wniosła zażalenie na powyższe postanowienie, wnosząc o jego zmianę. Strona wskazała, że nie ma dostępu do drogi publicznej, albowiem w wyniku scalania gruntów jej sąsiadowi dopisano dodatkowy kawałek gruntu, który zagrodził jej przejazd. W załączeniu Skarżąca przedstawiła skrócony odpis z IV-ch działów księgi wieczystej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jako niezasadne należało oddalić
W myśl art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego. Oznacza, to że zastosowanie powołanego przepisu jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi. W sprawach Skarżącej zapadły wyroki: z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 649/15; z dnia 14 stycznia 2015, r. sygn. akt I SA/Gl 649/14; z dnia 13 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Gl 1739/13; z dnia 7 marca 2013 r., sygn. akt I SA/Gl 685/12; z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Gl 522/11. We wszystkich tych sprawach identyczny był stan faktyczny oraz kwalifikacja podatkowa. W skardze złożonej w niniejszej sprawie Skarżąca powtarza argumentację przedstawioną w złożonych i prawomocnie rozpoznanych skargach, sprowadzającą się do zakwestionowania powierzchni opodatkowanych składników majątku. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach rozpoznając sprawy Skarżącej w przedmiocie podatku od nieruchomości za kolejne lata podatkowe wskazywał, że samo subiektywne przekonanie podatniczki co do powierzchni przedmiotu opodatkowania nie jest wystarczające dla wykazania takiego faktu. Tak jak w poprzednich sprawach organy podatkowe, wydając decyzje w sprawie ustalenia Skarżącej wymiaru podatku od nieruchomości związane były danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków. Dopóki zapisy w ewidencji nie zostaną zmienione, brak jest podstaw do kwestionowania wydanej na ich podstawie decyzji podatkowej.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, pełna tożsamość argumentacji Skarżącej, prezentowanej w kolejnych skargach prawomocnie rozpoznanych przez WSA w Gliwicach uzasadnienia stwierdzenie, że Sąd pierwszej instancji zasadnie odmówił Skarżącej przyznania prawa pomocy ze względu na oczywistą bezzasadność jej skargi.
Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny zażalenie Skarżącej oddalił działając na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a.