Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Antoni Hanusz, po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J.Z.-K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 listopada 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 862/21 którym odrzucono skargę J. Z.-K. na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 sierpnia 2021 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych postanawia oddalić skargę kasacyjną
1. Postanowieniem z 9 listopada 2018 r., I SA/Łd 862/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę J. Z.-K. na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 sierpnia 2021 r. nr 0113-KDIPT2-1.4011.503.2021.2.ISL w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że stan sprawy przedstawia się następująco:
Wnioskiem z 6 maja 2021 r. Uniwersytet Medyczny w L. wystąpił do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaconym odszkodowaniem. Indywidualną interpretacją z 26 sierpnia 2021 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe.
Na powyższą interpretację J. Z.-K. w dniu 29 września 2021 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę. W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł o jej odrzucenie, wskazując, że skarżąca nie posiada legitymacji skargowej w rozumieniu art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: "p.p.s.a."). Sąd pierwszej instancji odrzucił skargę skarżącej na postawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. uznając, że nie mała ona interesu prawnego do jej wniesienia.
2. Pismem z 15 grudnia 2021 r. skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wywiodła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zarzuciła w niej:
1) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 50 § 1 i 2 p.p.s.a. poprzez błędne odrzucenie skargi, w sytuacji, w której skarżąca posiadała interes prawny do wniesienia skargi,
2) naruszenie prawa materialnego tj. art. 14b o.p. poprzez błędną wykładnię i wadliwe pominięcie, że skarżąca posiada interes prawny i jest uprawniona do wniesienia skargi.
Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł o jej oddalenie.
3. Skarga kasacyjna podlega oddaleniu. Zgodnie z brzmieniem art. 50 § 1 p.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym.
Wskazać przy tym należy, że w literaturze (zob. J. Brolik, Ogólne oraz indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego, LexisNexis, Warszawa 2013, s. 212 i nast.) podkreśla się, że interes prawny w rozumieniu art. 50 § 1 p.p.s.a. występuje wtedy, gdy ma on oparcie w przepisach prawa. O tym więc, czy konkretny podmiot ma w danej sprawie chroniony interes prawny, decyduje przepis prawa. W odniesieniu do indywidualnych interpretacji prawa podatkowego prawo (interes prawny) zaskarżenia do sądu administracyjnego ma wyłącznie zainteresowany - w rozumieniu przepisów rozdziału 1a działu II ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.; dalej jako: "o.p.") w otrzymaniu tej interpretacji, tzn. podmiot, który zwrócił się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie zaszłego lub przyszłego stanu faktycznego swojej odpowiedzialności podatkowej. Inaczej mówiąc, zainteresowanym uzyskaniem interpretacji i skarżącym interpretację do sądu administracyjnego może być podmiot, który będzie mógł się do danej interpretacji - jako dotyczącej jego własnej sprawy - ze skutkiem prawnym zastosować i skorzystać z wynikającej z tego ochrony prawnej przewidzianej w przepisach art. 14k-14m o.p. W rozpoznawanym przypadku skarżąca wniosła skargę na interpretację wydaną wobec innego podmiotu. Tym samym, zaskarżona interpretacja nie została wydana we "własnej sprawie" skarżącej, a zatem nie jest ona dla skarżącej wiążąca ani nie gwarantuje jej ochrony prawnej wynikającej z art. 14k-14m o.p. Zważając na powyższe należało przyznać rację Sądowi pierwszej instancji, że zgodnie z art. 50 § 1 p.p.s.a. skargę na interpretację podatkową wydawaną w indywidualnej sprawie mógł wnieść jedynie podmiot, do którego została skierowana interpretacja indywidualna, jej adresat. Tego warunku nie spełniała natomiast skarżąca. Ponadto jak słusznie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie, wnioskodawcą a jednocześnie adresatem zaskarżonej indywidualnej interpretacji prawa podatkowego był Uniwersytet Medyczny w L., a zatem jedynie ten podmiot miał możliwość skutecznego złożenia skargi na wydaną interpretację. Skarżąca nie wystąpiła do organu o wydanie indywidualnej interpretacji, a w konsekwencji nie była podmiotem "zainteresowanym" w rozumieniu art. 14b § 1 o.p., dlatego też zaskarżona interpretacja nie została jej doręczona. Konsekwencją powyższych okoliczności jest to, że skarżąca nie brała udziału w postępowaniu toczącym się przed organem, a w konsekwencji nie miała legitymacji do zaskarżenia powyższej interpretacji do Sądu. W powyższym zakresie nie można mówić o jakimkolwiek błędzie ze strony organu wydającego indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego. Tym samym stwierdzić należało, że skarżąca nie posiada interesu prawnego do zaskarżenia ww. interpretacji, bowiem nie wystąpiła z wnioskiem o jej wydanie. Zasadnie zatem Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., odrzucił skargę z uwagi na brak interesu prawnego do jej złożenia.
Biorąc powyższe pod uwagę Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.