Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 9 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Rz 741/10 w sprawie ze skargi W. O. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w K. działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 12 lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie wniosku o dopuszczenie do postępowania pana M. K. p o s t a n a w i a: oddalić wniosek o dopuszczenie do postępowania w sprawie pana M. K..
Pismem z dnia 26 grudnia 2012 r. M. K. złożył wniosek o dopuszczenie do udziału do postępowania toczącego się na skutek postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt II FSK 754/11 o skierowaniu pytania prawnego do składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiocie opodatkowania akcjonariusza spółki komandytowo - akcyjnej będącego osobą fizyczną.
Powołując się na treść art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako: "p.p.s.a", Wnioskodawca wskazał, że niedopuszczenie go do postępowania doprowadziłoby do istotnego naruszenia zasady równości stron, a także byłby w istocie pozbawiony możliwości działania i pozostałby jedynie biernym obserwatorem dokonywanych przez Sąd rozstrzygnięć.
Uzasadniając żądanie wniosku Wnioskodawca wskazał, iż również w sprawie toczącej się z jego udziałem, zwrócił się on z wnioskiem o podjęcie uchwały przez Naczelny Sąd Administracyjny, ale z uwagi na fakt, że wniosek taki skierował już inny skład, prawdopodobnie wystąpienie to zostanie pozostawione bez rozpatrzenia.
W dalszej części wniosku podniósł, iż jego udział w tym postępowaniu wydaje się uzasadniony również z celowościowego punktu widzenia, gdyż niewykluczone jest, iż przywoła on dodatkowe argumenty, które nie zostaną podniesione przez strony pierwotnego postępowania, a które potencjalnie mogą mieć wpływ na zajęte przez NSA stanowisko.
Końcowo Wnioskodawca podkreślił, że celem złożonego przez niego wniosku jest wyłącznie dopuszczenie do postępowania w sprawie wydania uchwały, a nie całego postępowania sądowo - administracyjnego toczącego się w sprawie o sygn. akt II FSK 754/11.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 33 § 1 osoba, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, a nie wniosła skargi, jeżeli wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego, jest uczestnikiem tego postępowania na prawach strony. Zgodnie zaś z art. 33 § 2 p.p.s.a., udział w charakterze uczestnika w postępowaniu przed sądem administracyjnym może zgłosić osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego, a także organizacja społeczna, o której mowa w art. 25 § 4 p.p.s.a., w sprawach innych osób, jeżeli sprawa dotyczy zakresu jej statutowej działalności. Regulacja ta znajduje zastosowanie w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym zgodnie z art. 193 p.p.s.a.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego kwestią kluczową, decydująca o możliwości dopuszczenia konkretnej osoby do postępowania sądowego jest ustalenie, czy po jej stronie istnieje interes prawny, na który mogłoby oddziaływać orzeczenie zapadłe w zawisłej przed Naczelnym Sądem Administracyjnym sprawie. Pojęcie interesu prawnego w postępowaniu administracyjnym, na którym oparta jest legitymacja procesowa strony, nie zostało ustawowo zdefiniowane. W orzecznictwie sądowym i piśmiennictwie utrwalony jest pogląd, że o tym, czy wnioskodawca ubiegający się o udział w postępowaniu sądowoadministracyjnym ma interes prawny w danej sprawie, decyduje norma prawa materialnego, na której oparto zaskarżony akt administracyjny, i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje uprawnienia (zob. wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 1993 r., I SA 1719/92, OSP 1994, z. 10, poz. 199 z aprobującą glosą P. Kucharskiego). Interes prawny to zatem taki, który jest chroniony przez prawo, a ochrona ta polega na możliwości żądania od organu administracji podjęcia określonych czynności mających na celu zrealizowanie interesu lub usunięcia zaistniałego zagrożenia. Aby interes prawny mógł być zaspokojony, musi być on interesem osobistym, własnym, indywidualnym, znajdującym swoją podstawę w konkretnym przepisie prawa materialnego oraz potwierdzenie w okolicznościach faktycznych (por. J. Borkowski w. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2005, s. 224 i n.).