Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, , , po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej T. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 3757/14 w sprawie ze skargi T. M. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 20 listopada 2012 r., nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę T. M. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 20 listopada 2012 r. w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji.
Pismem z dnia 3 kwietnia 2014 r. skarżący wniósł skargę m.in. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 20 listopada 2012 r. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji wymiarowej tego organu z dnia 16 listopada 2012 r. dot. określenia zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a.), argumentując, że o niedopuszczalności skargi przesądziło niewyczerpanie przez stronę skarżącą środków zaskarżenia. Wskazał, że postanowienie zawierało prawidłowe pouczenie o prawie wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, a skarżący z tego prawa skorzystał, wnosząc zażalenie na powyżej opisywane postanowienie, jednakże Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanowieniami z dnia 10 marca 2014 r. odmówił przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia oraz stwierdził uchybienie terminowi do wniesienia zażalenia. W konsekwencji Sąd uznał, że skarżący nie zaskarżył skutecznie postanowienia z dnia 20 listopada 2012 r. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji w postępowaniu administracyjnym.
W skardze kasacyjnej wywiedzionej od wskazanego postanowienia skarżący wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu, a także zasądzenie kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 239b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej: O.p.) w zw. z art. 58 § 1 k.c. przez brak stwierdzenia nieważności postanowienia w przedmiocie opatrzenia rygorem natychmiastowej wykonalności decyzji wymiarowej nieistniejącej w dacie wydania przedmiotowego postanowienia w obrocie prawnym.
Ponadto podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj.:
- art. 52 § 1 P.p.s.a. przez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie i przyjęcie, że strona nie wyczerpała środków zaskarżenia otwierających drogę do postępowania sądowoadministracyjnego, podczas gdy inicjującą postępowanie w sprawie skargą z dnia 3 kwietnia 2014 r. skarżący kwestionował w szczególności niezasadną odmowę przywrócenia terminu wystąpienia ze stosownymi środkami zaskarżenia rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, które to postanowienia zamykają w istocie drogę odwoławczą w postępowaniu administracyjnym, formułując zarazem zarzuty nieważności postanowienia oraz w sytuacji, gdy skarga co do odmowy przywrócenia terminu zaskarżenia i stwierdzenia, że środek zaskarżenia wniesiono po terminie uznana została za ostatecznie zasadną, z czym wiąże się zarzut naruszenia art. 52 § 2 P.p.s.a. przez jego niezastosowanie w sprawie wskutek błędnego uznania, że skarżący nie wyczerpał środków odwoławczych w postępowaniu administracyjnym,