Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Stanisław Bogucki po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej S. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 lutego 2013 r., sygn. akt VIII SA/Wa 443/12 w sprawie ze skargi S. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 marca 2012 r., nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych za 2007 r. postanawia: odrzucić skargę kasacyjną.
1. Wyrokiem z dnia 20 lutego 2013 r., VIII SA/Wa 443/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę S. J. (dalej: Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (dalej: Dyrektor IS) z dnia 22 marca 2012 r., nr [...], w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych za 2007 r. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej w skrócie: p.p.s.a.). Wyrok jest dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.
2. Pismem z dnia 10 kwietnia 2013 r. Skarżący (reprezentowany przez pełnomocnika - radcę prawnego) wniósł skargę kasacyjną od ww. wyroku WSA w Warszawie, w której wskazano, że zaskarża się "wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 lutego 2013 r. wydany w sprawie sygn. akt VIII SA/Wa 433/12". Tak wskazanemu wyrokowi zarzucono: (1) "naruszenie art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej polegające na przyjęciu, że skarżący w świetle ustalonych okoliczności prowadził działalność gospodarczą, podczas gdy przeprowadzone w toku postępowania dowody wskazują, iż działalność ta została definitywnie zakończona", (2) "naruszenie art. 187 ustawy Ordynacja Podatkowa, poprzez błędne przyjęcie na podstawie zebranego materiału dowodowego, że skarżący zaniżył wartość pojazdów, odbiegając od ceny rynkowej, a także że w tym czasie prowadził działalność gospodarczą", (3) "naruszenie przepisów postępowania tj. art. 141 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez brak właściwego i merytorycznego uzasadnienia wyroku WSA". Formułując powyższe zarzuty kasacyjne, Skarżący wniósł o "o zwolnienie z obowiązku uiszczania opłaty sądowej od niniejszej skargi".
3. Pismem z dnia 11 kwietnia 2013 r., zatytułowanym "Pismo uzupełniające skargę kasacyjną nadaną dnia 11 kwietnia 2013 r. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wydanego w sprawie VIII SA/Wa 443/12 w dniu 20.02.2013 r.", Skarżący zaskarżył ww. wyrok w całości i zarzucił Sądowi pierwszej instancji: (1) "naruszenie art. 121 § 1 i § 2 oraz 187 § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa - przez organy prowadzące postępowania podatkowe, polegające na błędnym ustaleniu stanu faktycznego przez przyjęcie, że Skarżący zaniżył wartość sprzedanych pojazdów i, że prowadził w tym okresie działalność gospodarczą", (2) "naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z dnia 30.08.2002 r. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) poprzez oddalenie przez WSA skargi na decyzję Dyrektora IS wobec naruszenia art. 121 § 1 i § 2 oraz 187 § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa przez organy podatkowe, które nie dokonały właściwej oceny zebranego materiału dowodowego", (3) "naruszenie przez WSA w Warszawie art. 141 § 4 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wobec braku merytorycznego uzasadnienia zaskarżonego wyroku", (4) art. 141 § 4, art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w związku z art. 122, art. 180, art. 187 § 1, art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), polegające na dokonaniu błędnych ustaleń faktycznych, w szczególności, że Skarżący prowadził działalność gospodarczą w 2007 roku w zakresie sprzedaży samochodów", (5) art. 141 § 4, art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a, w związku z art. 122, art. 180, art. 187 § 1, art. 181 § 1, art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego polegające na uznaniu, iż zeznania świadków przesłuchanych w toku postępowania są niewiarygodne, gdyż pozostają w niezgodności z doświadczeniem życiowym, podczas gdy osoby te nie miały interesu prawnego ani faktycznego, do zeznawania nieprawdy w niniejszej sprawie, bowiem nie są związane żadnym stosunkiem osobistym ze Skarżącym. Ponadto trudno jest uznać, że twierdzenia przez nich podnoszone mogą być sprzeczne z rzeczywistością, skoro zeznania wszystkich świadków były tożsame i nie było żadnej rozbieżności, czy też sprzeczności w składanych przez nich wyjaśnieniach", (6) "na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie: art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 02.07.2004 roku, polegające na błędnym przyjęciu, że Skarżący w 2007 roku prowadził działalność gospodarczą, w rozumieniu ww. przepisu, podczas gdy w toku prowadzonego postępowania podatkowego nie zostało wykazane, iż Skarżący podejmował czynności, które wskazywałyby na okoliczność prowadzenia działalności gospodarcze w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej".