Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Stanisław Bogucki po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. S.A. z siedzibą w W. (obecnie: O. S.A. z siedzibą w W.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Lu 170/13 w sprawie ze skargi T. S.A. z siedzibą w W. (obecnie: O. S.A. z siedzibą w W.) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z. z dnia 6 listopada 2012 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. postanawia: 1) umorzyć postępowanie kasacyjne; 2) zwrócić O. S.A. z siedzibą w W. z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie uiszczony wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 393 zł (słownie: trzysta dziewięćdziesiąt trzy złote).
1. Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 r. o sygn. I SA/Lu 170/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę T. S.A. z siedzibą w W. (obecnie: O. S.A. z siedzibą w W.; dalej: skarżąca lub spółka) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z. z dnia 6 listopada 2012 r. o nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; w skrócie: p.p.s.a.). Wyrok jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.
2. Skargę kasacyjną od ww. wyroku WSA w Lublinie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła spółka (reprezentowana przez pełnomocnika - doradcę podatkowego), która zaskarżyła ten wyrok w całości. Sformułowała również wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:
(I) naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie: (1) art. 141 § 4 p.p.s.a., przez niewłaściwe zastosowanie, polegające na niedostatecznym wyjaśnieniu podstawy prawnej rozstrzygnięcia w zakresie podniesionego przez skarżącą zarzutu naruszenia art. 4 ust. 1 pkt 3, ust. 7 i ust. 8 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.; zwanej dalej: u.p.o.l.), w związku z zarzutem naruszenia art. 122, art. 187 § 1 oraz art. 188 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; zwanej dalej: o.p.); (2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i § 2 p.p.s.a. przez niewłaściwe zastosowanie (niezastosowanie), mimo naruszeń przez organy podatkowe przepisów postępowania podatkowego, tj.: (a) art. 122 i art. 187 § 1 w związku z art. 188 o.p. oraz w związku z art. 197 § 2 o.p. oraz art. 4 ust. 7 i 8 u.p.o.l., a także w związku z art. 191 o.p. wskutek niepodjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i zebrania materiału dowodowego, w tym również nieuwzględnienia wniosku dowodowego strony oraz niepowołania biegłego w celu ustalenia wartości spornych linii kablowych, a także wskutek błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;
(II) naruszenia prawa materialnego, a mianowicie: (1) art. 1a ust. 1 pkt 2 oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. przez ich błędną wykładnię, w związku z naruszeniem art. 1, art. 3 pkt 1, art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) przez ich błędną wykładnię, w tym również w związku z niewłaściwym zastosowaniem art. 2 oraz art. 217 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej - Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm. (w skrócie: Konstytucja RP) przy wykładni wskazanych przepisów u.p.o.l. oraz ustawy - Prawo budowlane, polegające na: (a) nieuwzględnieniu wynikającej z Konstytucji RP zasady określoności przepisów podatkowych; (b) pominięciu ustalenia zakresu znaczeniowego pojęcia obiektu budowlanego w rozumieniu przepisów prawa budowlanego przy definiowaniu budowli na gruncie u.p.o.l.; (c) uznaniu, że przy ustaleniu zakresu znaczeniowego pojęcia budowla na gruncie u.p.o.l. należy odwołać się tylko do wybranych aktów i przepisów prawa budowlanego - podczas, gdy przepis ten odwołuje się do całości przepisów prawa budowlanego, - co z kolei doprowadziło do wniosku, że linie kablowe położone w kanalizacji kablowej powinny zostać opodatkowane podatkiem od nieruchomości, podczas gdy nie są budowlami w rozumieniu u.p.o.l.; (2) art. 2 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. oraz w związku z art. 1, art. 3 pkt 1, art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane przez ich niewłaściwe zastosowanie, gdyż obciążono podatkiem od nieruchomości należące do skarżącej linie telekomunikacyjne kablowe położone w kanalizacji kablowej, mimo iż nie stanowią one budowli w rozumieniu u.p.o.l.; (3) art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w związku z art. 16f ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) oraz w związku z art. 64 ust. 1 i 3, art. 31 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji RP w związku z art. 134 § 1 p.p.s.a. przez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu jako podstawy opodatkowania w roku 2008 wartości, która nie jest podstawą obliczenia amortyzacji wynikającą z ewidencji środków trwałych spółki, ale kwotą zadeklarowaną przez skarżącą za poprzedni rok podatkowy.
3. Pismem z dnia 23 maja 2016 r. spółka (reprezentowana przez pełnomocnika - doradcę podatkowego) cofnęła skargę kasacyjną.
4. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Stosownie do art. 60 zdanie 1 w związku z art. 193 p.p.s.a. wnoszący skargę kasacyjną może cofnąć skargę, zaś cofnięcie tej skargi wiąże Naczelny Sąd Administracyjny. Wyjaśnienia wymaga, że art. 60 zdanie 3 p.p.s.a. traktujący o uznaniu cofnięcia skargi za niedopuszczalne nie może być stosowany w odniesieniu do skargi kasacyjnej. Z uwagi na to, że w myśl art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny związany jest granicami skargi kasacyjnej, to tym bardziej wiąże go "brak" skargi kasacyjnej, czyli stan po jej cofnięciu. Zawarta w art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada dyspozycyjności sprawia, że każde cofnięcie skargi kasacyjnej jest dopuszczalne i to bez zgody strony przeciwnej.
W tych okolicznościach Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 w związku z art. 193 p.p.s.a. postanowił umorzyć postępowanie kasacyjne. O zwrocie uiszczonego wpisu od skargi kasacyjnej orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 i § 2 p.p.s.a.