Wniosek o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem NSA w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka po rozpoznaniu w dniu 8 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku J. L. w zakresie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi J. L. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 2017 r., sygn. akt II FSK 1030/15 w sprawie ze skargi J. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 25 lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów postanawia przekazać wniosek o przyznanie prawa pomocy według właściwości do rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 7 sierpnia 2017 r. J. L. (dalej: "skarżący") wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 2017r., sygn. akt II FSK 1030/15. Powołanym orzeczeniem uchylono zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 1263/14 i oddalono skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 25 lutego 2013 r., w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu. W skardze tej zawarto wniosek o przyznanie prawa pomocy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek o przyznanie prawa pomocy należy przekazać do rozpoznania w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gdańsku. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania wniosków w przedmiocie prawa pomocy. Kompetencja taka nie wynika ani z art. 15 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. - zwanej dalej "p.p.s.a.") ani z innego przepisu tej ustawy.

Zgodnie z art. 254 § 1 p.p.s.a., wniosek o przyznanie prawa pomocy składa się "do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego". Ustawodawca określił zatem, że to wojewódzki sąd administracyjny (sąd pierwszej instancji) jest właściwy do rozpatrzenia wniosku o przyznanie prawa pomocy.

Ustawodawca wskazał, że najpierw zasadniczo orzeka referendarz sądowy, a dopiero w następnej kolejności wojewódzki sąd administracyjny. W art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a. przewidziano, że czynności w zakresie prawa pomocy, w tym wydawanie postanowień w tym przedmiocie należą do kompetencji referendarza sądowego danego wojewódzkiego sądu administracyjnego. Na zasadzie wyjątku, w art. 258 § 4 p.p.s.a. postanowiono, że w szczególnie uzasadnionym przypadku postanowienie w przedmiocie prawa pomocy może wydać wojewódzki sąd administracyjny oraz, że w tej sytuacji stronie przysługuje zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Tylko więc w takim zakresie sprawa dotycząca prawa pomocy może być przedmiotem wypowiedzi Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Postępowanie w związku z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy jest dwuinstancyjne. Przekazanie wniosku do wojewódzkiego sądu administracyjnego zrealizuje tę zasadę i gwarantuje możliwość skorzystania ze wszystkich środków zaskarżenia przysługujących w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy, o ile zajdzie taka potrzeba.

Podstawę do przekazania wniosku stanowił art. 59 § 1 p.p.s.a., który przewiduje, że jeżeli do rozpoznania sprawy właściwy jest inny sąd administracyjny, sąd, który stwierdzi swą niewłaściwość, przekaże sprawę właściwemu sądowi administracyjnemu; postanowienie sądu może zapaść na posiedzeniu niejawnym.

Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 59 § 1 w związku z art. 254 § 1 oraz w związku z art. 258 § 1, § 2 pkt 7 i § 4 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1