Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki, po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Grzegorza N. i Teresy N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 1 lipca 2004 r., sygn. akt I SA/Łd 1/04 odrzucające skargę w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Łodzi z dnia 23 września 1997 r., sygn. akt I SA/Łd 683/97 p o s t a n a w i a odrzucić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 1 lipca 2004 r., I SA/Łd 1/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę Grzegorza N. i Teresy N. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Łodzi z dnia 23 września 1997 r., I SA/Łd 683/97.
W uzasadnieniu wskazano, że w celu ustalenia czy skarga została wniesiona w terminie oraz o uzupełnienie innych braków skargi, skarżący zostali wezwani do ich uzupełniani pod rygorem odrzucenia skargi o wznowienie postępowania. W wykonaniu wezwania sądu skarżący wskazali, że podstawą skargi są przestępstwa popełnione z rażącym naruszeniem prawa przez funkcjonariuszy organów finansowych I i II instancji, Prokuratury oraz, że informacje o tychże działaniach posiadali już w roku 1997.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, powołując się na art. 278 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a./, że skarga o wznowienie postępowania wpłynęła po upływie pięcioletniego okresu, w którym wniesienie jej było prawnie dopuszczalne. Ponieważ strona skarżąca nie powoływała się na brak należytej reprezentacji lub możliwości działania, tym samym nie było możliwe skuteczne jej wniesienie na podstawie ww. przepisu.
Skargę kasacyjną na ww. postanowienie, skierowaną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wniósł Grzegorz N., zarzucając rażące naruszenie prawa przez niedostateczne pouczenie skarżącego, w jaki sposób winien uzupełnić braki skargi. W związku z czym wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia. Uzasadniając podniesiono, że skarżący winien był uzyskać wyczerpującą informację, w jaki sposób należy uzupełnić skargę, tym samym niewiedza skarżącego i braki formalne skargi nie obciążają go winą. Ponadto wskazano, że rażące naruszenie prawa i odrzucenie skargi o wznowienie postępowania nastąpiło niezgodnie z obowiązującą procedurą administracyjną.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: /1/ naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, /2/ naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem odwoławczym, przysługującym podmiotom wskazanym w art. 173 par. 1 p.p.s.a. od wyroku /lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie/ wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny. W art. 176 p.p.s.a. określono wymagania, którym powinna odpowiadać skarga kasacyjna. Po pierwsze, powinna ona czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym /określonym w art. 46 i 47 p.p.s.a./, po drugie powinna spełniać wymagania szczególne, materialne, właściwe tylko dla niej, a mianowicie powinna zawierać: /1/ oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, /2/ wskazanie czy jest ono zaskarżone w całości, czy też w części, /3/ przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, /4/ wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.