Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : Jerzy Rypina po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Kr 2615/02 w zakresie umorzenia postępowania sądowego w sprawie ze skargi A. Z. na decyzję Izby Skarbowej w K. z dnia 1 października 2002 r. nr ... w przedmiocie opłaty skarbowej postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 14 grudnia 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie sygn. akt I SA/Kr 2615/02 umorzył postępowanie w sprawie ze skargi A. Z. przy uczestnictwie M. S. na decyzje Izby Skarbowej w K. z dnia 1 października 2002 r. w przedmiocie opłaty sądowej.
Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu postanowienia wskazał, że postanowieniem z dnia 20 lutego 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny zawiesił postępowanie sądowe w niniejszej sprawie z uwagi na śmierć uczestnika postępowania - M.S.. Skarżący nie nadesłał pisemnej informacji, o tym czy zostało przeprowadzone postępowanie spadkowe po zmarłym, nie nadesłał prawomocnego postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia po nim spadku, ani nie wskazał jego następców prawnych, nie wystąpił też z wnioskiem o podjęcie zawieszonego postępowania. Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 130 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.) umorzył postępowanie w sprawie.
Na powyższe postanowienie skargę kasacyjną wniósł skarżący. Skargę kasacyjną oparł na naruszeniu przepisów postępowania, ponieważ uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). W oparciu o wyżej wymienioną podstawę zaskarżył postanowienie w całości i wniósł o: jego uchylenie oraz utrzymanej w mocy decyzji Izby Skarbowej z dnia 17 kwietnia 2002 r. i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach sądowych za wszystkie instancje, zmianę zaskarżonego postanowienia przez nadanie biegu sprawie oraz zasądzenie kosztów sądowych za wszystkie instancję. Ponadto wniósł o przywrócenie terminu do złożenia wniosku podjęcie zawieszonego postępowania oraz o podjęcie zawieszonego postępowania. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazał, że w niniejszej sprawie nastąpiło naruszenie przepisów postępowania, a uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie kasatora naruszony został przepis art. 130 § 1 w związku z z art. 125 § 1 pkt 3 w związku z art. 86 i art. 87 p.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona.
Na wstępie Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że pełnomocnik skarżącego wprawdzie nie przytoczył w petitum skargi żadnego przepisu postępowania sądowoadministracyjnego, który jego zdaniem został naruszony, ale ponieważ uczynił to w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, to należy przyjąć, że brak ten został po części konwalidowany.
Zgodnie z art. 130 § 1 p.p.s.a. sąd umarza postępowanie zawieszone na zgodny wniosek stron, jak również z przyczyn wskazanych w art.125 § 1 pkt 3, jeżeli wniosek nie został zgłoszony w ciągu trzech lat od daty postanowienia o zawieszeniu postępowania. W myśl art. 125 § 1 pkt 3 sąd może zawiesić postępowanie z urzędu jeżeli na skutek braku lub wskazania złego adresu skarżącego lub niewykonania przez skarżącego innych zarządzeń nie można nadać sprawie dalszego biegu.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w kontekście niniejszej sprawy, postanowienie Sądu pierwszej instancji umarzające postępowanie przed tym Sądem jest prawidłowe, spełnione zostały bowiem przesłanki z art. 130 § 1 p.p.s.a., ponieważ od czasu zawieszenia postępowania upłynęły ponad trzy lata, a skarżący nie podjął w międzyczasie żadnych czynności procesowych.
Odnosząc się zaś do zarzutów strony dotyczących przywrócenia terminu o podjęcie zawieszonego postępowania tj. art. 86 i art. 87 p.p.s.a. to należy uznać je za bezzasadne, bowiem Sąd pierwszej instancji tych przepisów nie stosował, ani też nie miał obowiązku z urzędu ich stosowania, a wobec czego nie mógł ich naruszyć.
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 w związku z art. 182 § 1 p.p.s.a.
W kwestii wniosku strony o zwrot kosztów postępowania należało stwierdzić, że stosownie do treści art. 209 p.p.s.a. sąd wydaje rozstrzygnięcie w tym zakresie w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę oraz w orzeczeniach, o których mowa w art. 201, art. 203 i art. 204 p.p.s.a. W konsekwencji wniosek strony należało oddalić jako nie znajdujący podstawy w przepisach prawa.