Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie w przedmiocie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2016 r.
Uzasadnienie strona 2/16

DIAS podkreślił, że nie można wykładni ww. normy prawnej dokonywać w oderwaniu od innych przepisów Ordynacji podatkowej, zwłaszcza tych określających obowiązki płatnika i jego odpowiedzialność (art. 30 § 1 w zw. art. 8 Ordynacji podatkowej). Płatnik nie jest związany z podatkowoprawnym stanem faktycznym rodzącym obowiązek podatkowy. Nałożone bowiem na niego przez prawo obowiązki mają charakter instrumentalny w stosunku do obowiązku podatkowego podatnika i służą tylko jego realizacji. Rola płatnika polega na dopełnieniu czynności wskazanych w art. 8 Ordynacji podatkowej, jeżeli obowiązek zapłaty podatku nie został zrealizowany przez podatnika. Jeżeli natomiast podatek został zapłacony przez podatnika, świadczenie płatnika - gdyby zostało spełnione - miałoby wszystkie cechy świadczenia nienależnego.

Zdaniem DIAS, art. 26a § 1 Ordynacji podatkowej nie modyfikuje wysokości zobowiązania podatkowego ciążącego na podatniku, gdyż zobowiązanie podatkowe powstaje z mocy prawa w prawidłowej wysokości, od wszystkich dochodów osiągniętych, nawet jeśli podstawa opodatkowania była zaniżona lub nieujawniona w zakresie mieszczącym się w hipotezie jego normy. Zobowiązanie podatkowe ciąży na podatniku w pełnej wysokości, a art. 26a § 1 Ordynacji podatkowej powoduje jedynie to, że organ podatkowy nie będzie mógł domagać się jego wykonania w zakresie z niego wynikającym. DIAS stwierdził, że ww. regulacja nie ma zastosowania w okolicznościach tej sprawy, czyli w sytuacji, w której płatnik zastosował się do Interpretacji, która następnie została zmieniona, co spowodowało wygaśnięcie jego zobowiązania, zaś podatnik dobrowolnie podatek uiścił. Usprawiedliwione zaniechanie płatnika stanowiące konsekwencję wydanej Interpretacji nie daje podstaw dla ochrony podatnika i wykluczenia jego odpowiedzialności, jako że nie można płatnikowi postawić zarzutu, że "nie wykonał obowiązków określonych w art. 8", gdyż podlegał ochronie przewidzianej m.in. w art. 14m Ordynacji podatkowej.

3. W skardze do WSA, skarżący zarzucili naruszenie: I. przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj.: - art. 12 i art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.

o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.;

w brzmieniu obowiązującym w 2016 r. - dalej: "u.p.d.o.f.") w zw. z art. 26a Ordynacji podatkowej przez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji przyjęcie, że spółka nie była zobowiązana do poboru zaliczki od odszkodowania wypłaconego z tytułu PDO, - art. 2a Ordynacji podatkowej przez jego niezastosowanie, tj. nieuwzględnienie, że w treści i wzajemnej relacji przepisów art. 26a, art. 14k, art. 14m w zw. z art. 14p Ordynacji podatkowej występują niedające się usunąć wątpliwości, które powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść strony; - art. 32 Konstytucji RP przez uznanie, że skarżący, którego zakład pracy (będący w stosunku do niego płatnikiem) posiadał Interpretację w zakresie opodatkowania kwoty wypłaconej w ramach PDO nie korzysta z ochrony przewidzianej w art. 26a Ordynacji podatkowej tj., że nie jest traktowany równo z podatnikiem, którego zakład pracy nie obliczył, nie pobrał i nie wpłacił zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych odszkodowania wypłaconego w ramach PDO, nie posiadając interpretacji indywidualnej w tym zakresie; II. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj.: - art. 121 Ordynacji podatkowej przez prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do organów podatkowych. Strony wniosły o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Strona 2/16