Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędziowie NSA Edyta Anyżewska, Krystyna Nowak, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 17 maja 2007 r. sygn. akt I SA/Op 288/06 w sprawie ze skargi T. W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 3 sierpnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji w podatku dochodowym od osób fizycznych p o s t a n a w i a 1) odroczyć rozpoznanie sprawy, 2) na podstawie art. 187 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przedstawić do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości: "Czy niedopełnienie obowiązku złożenia odwołania jednocześnie z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia, o którym mowa w art. 162 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 60 ze zm.), stanowi brak formalny podania, do którego uzupełnienia organ podatkowy właściwy do rozpatrzenia odwołania powinien wezwać stronę na podstawie art. 169 § 1 ord. pod., czy też stanowi brak, który skutkuje odmową przywrócenia terminu, bez uprzedniego wzywania strony do jego usunięcia na podstawie art. 162 § 2 ord. pod.".
Wyrokiem z dnia 17 maja 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, sygn. akt I SA/Op 288/06, uchylił zaskarżone przez T. W. postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 3 sierpnia 2006 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz określił, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane, a także zasądził od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.
1. W dniu 30 kwietnia 2001 r. T. W. wraz z żoną złożyli wspólne zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w 2000 r.
Decyzją z dnia 24 stycznia 2006 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. określił małżonkom zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. w kwocie 84.360 zł.
Pismem z dnia 20 czerwca 2006 r. skarżący wniósł do Dyrektora Izby Skarbowej w O. pismo o "przesłanie i przywrócenie terminu dla złożenia odwołania" od decyzji. W uzasadnieniu wskazał na nieprawidłowości w doręczeniu decyzji bowiem na kopercie, w której ją wysłano, jako adresata wskazano skarżącego oraz jego żonę i tym samym "w świetle przepisu o ochronie tajemnicy korespondencji" nie wiadomo było, kto jest właściwym adresatem przesyłki. Dlatego też przesyłka ta nie została podjęta przez żadną z wymienionych osób, a zatem nie można było przyjąć, że była ona doręczona ze skutkami prawnymi dla stron.
2. Postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2006 r. organ odwoławczy odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący nie uprawdopodobnił, że uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy, a kwestionowany przez niego sposób doręczenia decyzji był prawidłowy. Małżonkowie bowiem jako wspólnie opodatkowani ponoszą solidarną odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe, w związku z czym są jedną stroną postępowania i każdy z nich jest uprawniony do działania w imieniu obojga. Ponadto skarżący nie załączył do wniosku odwołania, czyli nie dopełnił czynności wymaganej do przywrócenia terminu.
3. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i orzeczenie co do istoty sprawy zgodnie z wnioskiem, wstrzymanie prowadzonej egzekucji administracyjnej, zasądzenie zwrotu kosztów postępowania oraz przeprowadzenie dowodów z dokumentów załączonych do skargi. Skarżący postanowieniu organu drugiej instancji zarzucił naruszenie:
- art. 150 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm., dalej: ord. pod.) przez przyjęcie, że decyzja organu podatkowego została doręczona w wyniku tzw. doręczenia zastępczego, podczas gdy nie można było uznać, aby instytucja ta mogła mieć zastosowanie w przypadku wpisania w adresie odbiorcy imion i nazwisk dwóch osób jednocześnie oraz niewłaściwego numeru kodu pocztowego;