Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku WSA w Lublinie w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca) Sędziowie: Sędzia NSA Bogusław Dauter Sędzia del. WSA Alina Rzepecka po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi A.B. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 28 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Lu 689/10 oddalającego skargę A.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 6 lipca 2010 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. postanawia: 1. odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku; 2. zwrócić A.B. z kasy Naczelnego Sądu Administracyjnego kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych uiszczoną tytułem opłaty stałej od skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.

Uzasadnienie strona 1/2

Wyrokiem z 28 stycznia 2011 r., I SA/Lu 689/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę A.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z 6 lipca 2010 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r.

Pismem z 26 stycznia 2015 r. A.B. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego orzeczenia. Orzeczenie zaskarżono w całości, zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 97 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005 r. Nr poz. 60 ze zm.; dalej jako: Ordynacja podatkowa) w zw. z art. 23 ust 1 pkt 38) oraz art. 30b ust. 2 pkt 1) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. nr 51 poz. 307 ze zm.) - w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2014 r. - poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że spadkobierca zbywający odpłatnie akcje nabyte w drodze spadku nie może uwzględnić kosztów uzyskania przychodów w postaci wydatków na ich nabycie poniesionych przez spadkodawcę, a co za tym idzie nie mają do niego zastosowania przepisy o sukcesji podatkowej;

2) art. 32 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 97 O.p. w zw. z art. 19 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2003 r. Nr 202 poz. 1956 ze zm.) - poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że zwolnienie z podatku akcji nabytych przed 1 stycznia 2004 r. nie ma zastosowania do akcji co prawda nabytych przez spadkodawcę w tym okresie, lecz spadkobranych po tej dacie.

Skarżąca wniosła o zasądzenie kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W skardze nie zawarto wniosku o stwierdzenie niezgodności z prawem przedmiotowego wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku WSA w Lublinie z 28 stycznia 2011 r., I SA/Lu 689/10, nie spełnia wymagań określonych w art. 285e § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a.), a zatem podlega odrzuceniu.

Na wstępie Sąd przypomina, że zgodnie z art. 285a § 1 P.p.s.a. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego, gdy przez jego wydanie została stronie wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. W wyjątkowych przypadkach skarga, o której mowa w § 1, przysługuje również od prawomocnego orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego, jeżeli strony nie skorzystały z przysługujących im środków prawnych, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych (por. art. 285a § 2 P.p.s.a.). Podkreślić należy, że skarga nie jest odrębnym środkiem zaskarżania orzeczenia. Jest to instytucja nadzwyczajna, mająca umożliwić realizację uprawnień wynikających z art. 77 Konstytucji RP, który stanowi, iż każdy ma prawo do wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej. Celem wniesienia skargi nie jest zatem wzruszenie kwestionowanego orzeczenia, lecz uzyskanie prejudykatu w sprawie o odszkodowanie w ramach postępowania przed sądem powszechnym (zob. postanowienie NSA z 10 sierpnia 2011 r., II FNP 2/11). Powyższego zdaje się nie zauważać pełnomocnik Skarżącej, który argumentuje, że "złożenie tej skargi stanowi jedyną możliwość wzruszenia Wyroku" (str. 2 skargi).

Strona 1/2