Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Stefan Babiarz, Sędziowie Grażyna Nasierowska,, Krzysztof Winiarski (spr.), , po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi K. U. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2015r. sygn. akt II FSK 1006/13 w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych w sprawie ze skargi K.U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 27 sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych postanawia: 1) odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, 2) zwrócić K. U. z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku 200 (słownie: dwieście) złotych tytułem uiszczonej opłaty stałej od skargi.
Wyrokiem z dnia 13 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1006/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 1198/12 w sprawie ze skargi K. U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 27 sierpnia 2012 r. w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych.
Pismem z dnia 28 sierpnia 2015r. pełnomocnicy K. U. wnieśli skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżając powyższy wyrok w całości, zarzucając:
- rażące naruszenie prawa unii europejskiej w tym w szczególności naruszenie utrwalonej doktryny orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w zakresie wykładni prawnej pojęć, które zostały niezdefiniowane w aktach wspólnotowego prawa. Orzeczenia TSUE stanowią wiążący dla sądów krajowych precedens i uznawane są za źródła prawa unii europejskiej;
- naruszenie art. 220 TWE gdzie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz sądy pierwszej instancji zobowiązane są zapewnić w ramach swoich kompetencji przestrzeganie prawa podczas stosowania wykładni przepisów i stosowania postanowień Trybunału;
- naruszenie krajowego prawa materialnego w postaci przepisu z art. 9 pkt 9 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 229 poz. 1596 ze zm., dalej: u.p.c.c.), przez błędną wykładnię (niezgodną z utrwalonym uczestnictwem TSUE) polegającą na uznaniu, że termin "pośrednictwo" w sensie wskazanym w ustawie ogranicza się do działalności osób trzecich mającej na celu zawarcie umowy sprzedaży wskutek podjętych czynności maklerskich. Prawidłowa wykładnia polega, zdaniem skarżącego, na uznaniu, że pojęcie "pośrednictwo" należy rozumieć dużo szerzej w kontekście przywołanego wyżej przepisu jako wszelkie prawnie relewantne czynności podejmowane przez dom maklerski w celu skutecznego dokonania sprzedaży praw majątkowych na rzecz osób trzecich,
- naruszenie krajowego prawa materialnego w postaci art. 9 pkt 9 u.p.c.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że we wskazanym przepisie mowa o zawieraniu umów za pośrednictwem firmy inwestycyjnej, a nie jak wynika z przepisu expressis verbis o dokonywaniu sprzedaży praw majątkowych za pośrednictwem firm inwestycyjnych. W tym przypadku również wystąpiło rażące naruszenie utrwalonego orzecznictwa TSUE.
Mając powyższe na uwadze autor skargi na podstawie art., 285d oraz 285e ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) wniósł o stwierdzenie niezgodności skarżonego orzeczenia z prawem. Wskazano także, że z uwagi na wyczerpanie prawnej drogi odwoławczej od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku niniejsza skarga jest jedyną możliwą drogą dla skarżącego wzruszenia wydanego orzeczenia. Autor skargi stwierdził też, że utrzymanie skarżonego orzeczenia w sprawie spowoduje istotne i nieodwracalne skutki finansowe dla skarżącego, z niewypłacalnością i bankructwem włącznie.