Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Juszczyk-Wiśniewska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 grudnia 2020 r. sprzeciwu skarżącego od zarządzenia Referendarza sądowego z dnia 19 listopada 2020 r. sygn. akt I SPP/Go 102/20 wydanego w sprawie ze skargi M.A. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego za listopad 2013 r. postanawia: utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
M.A. reprezentowany przez pełnomocnika - ojca wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego za listopad 2013 r.
W odpowiedzi na wezwanie Sądu, w dniu 27 października 2020 r. skarżący uiścił wpis od ww. skargi w kwocie 1500 zł. Następnie w piśmie z dnia [...] października 2020 r. wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Zgodnie z zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 2 listopada 2020r. w dniu 6 listopada 2020 r. przesłano pełnomocnikowi skarżącego urzędowy formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy (PPF) celem jego wypełnienia i podpisania przez skarżącego oraz nadesłania do tutejszego Sądu w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Wezwanie to doręczono pełnomocnikowi skarżącego w dniu 9 listopada 2020 r.
W zakreślonym terminie skarżący nadesłał formularz PPF wypełniony jedynie w części, tj. w rubrykach od 1 do 4. Nadto ww. wniosek nie został podpisany przez wnioskodawcę.
Zarządzeniem z dnia 19 listopada 2020 r. Referendarz sądowy pozostawił wniosek M.A. o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania. Wyjaśnił, że skarżący nie uzupełnił braków formalnych wniosku o przyznanie prawa pomocy bowiem, pomimo wezwania w tym zakresie, nadesłał formularz PPF niepodpisany i niewypełniony w rubrykach od 5 do 14, a zatem pozbawiony jakichkolwiek danych dotyczących sytuacji finansowej, majątkowej czy rodzinnej skarżącego.
Od ww. zarządzenia pełnomocnik skarżącego wniósł sprzeciw zarzucając mu naruszenie art. 257 P.p.s.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na bezzasadnym i przedwczesnym zarządzeniu o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy.
Podniósł, że skarżącemu nie zostało doręczone wezwanie do uzupełnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych bezpośrednio na jego miejsce pobytu. Nie rozpoczął dla skarżącego bieg terminu do wypełnienia formularza PPF, a wpis został zapłacony.
Zaznaczył, że skarżący jest tymczasowo aresztowany i z przyczyn oczywistych nie może odbierać korespondencji, terminowo odpowiadać na pisma i wypełniać formularzy. Podkreślił też, że kontakt ze skarżącym jest mocno ograniczony, zwłaszcza w sytuacji epidemii. W przypadku czynności wymagających osobistego działania M.A., wniósł o dokonywanie doręczeń pism nie tylko na adres pełnomocnika ale również bezpośrednio stronie.
Nadto pełnomocnik skarżącego wskazał na decyzje wydane przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w dniu [...] sierpnia 2020 r., po czym stwierdził, że ocena prawna sprawy M.A. przedstawiona w decyzjach Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] różni się od oceny, której dokonał Dyrektor Izby Administracji Skarbowej [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sprzeciw nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 260 § 1 P.p.s.a., rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8 tej ustawy, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Po myśli § 2 ww. przepisu, w sprawach, o których mowa w § 1, wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje wykonalność tego orzeczenia. Rozpoznając sprzeciw Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.