Wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi A. B. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta O. w przedmiocie rozpoznania wniosku o ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego
Sentencja

Referendarz sądowy Grzegorz Antas Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 13 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi A. B. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta O. w przedmiocie rozpoznania wniosku o ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego postanawia: odrzucić wniosek o przyznanie prawa pomocy.

Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
659
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prezydent Miasta
Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 lipca 2015 r. sygn. I SA/Wa 402/15 oddalił skargę A. B. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta O. w przedmiocie rozpoznania wniosku o ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Skarga kasacyjna skarżącego od powyższego wyroku została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 30 czerwca 2016 r. sygn. I OSK 3285/15.

Wnioskiem z dnia [...] października 2016 r. A. B. zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, uzasadniając swoje żądanie brakiem środków finansowych na pokrycie kosztów sporządzenia skargi konstytucyjnej, w szczególności ustanowienie w tym celu z wyboru profesjonalnego pełnomocnika, który mógłby skarżącego reprezentować przed Trybunałem Konstytucyjnym.

W złożonym formularzu PPF wnioskodawca przedstawił swoją sytuację materialną jako uzasadniającą, jego zdaniem, zgłoszony wniosek.

Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważyć należało, co następuje:

Stosownie do art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., prawo pomocy może zostać przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w jego toku.

Celem ustanowienia prawa pomocy jest zapewnienie podmiotom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej faktycznej realizacji konstytucyjnego prawa do sądu, gdy ich zamiarem jest poddanie działania administracji kontroli sprawowanej przez sąd administracyjny. Wzgląd na to powoduje, że instytucja prawa pomocy służy umożliwieniu skarżącemu udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym, a co za tym idzie zakres zastosowania tejże instytucji pozostaje ściśle związany z tokiem postępowania. Nadawane art. 243 § 1 p.p.s.a. znaczenie tym samy wyłącza co do zasady możliwość skutecznego złożenia wniosku o przyznanie prawa pomocy po uprawomocnieniu się orzeczenia sądu administracyjnego. Stwierdzenie prawomocności orzeczenia kończącego postępowanie oznacza, że dotychczasowa sprawa sądowoadministracyjna przestaje pozostawać sprawą rozpoznawaną przez sąd administracyjny, a w rezultacie przestaje być sprawą w toku (por. postanowienia NSA z dnia 20 października 2005 r. sygn. II FZ 653/05, postanowienie NSA z dnia 25 maja 2006 r. sygn. II GZ 51/06; postanowienie NSA z dnia 4 lipca 2006 r. sygn. II OZ 684/06; postanowienie NSA z dnia 17 stycznia 2013 r. sygn. I OZ 1001/12).

Intencją złożenia w rozpoznawanej sprawie wniosku o przyznanie prawa pomocy nie było zainicjowanie po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie nowego postępowania w ramach środków prawnych przysługujących skarżącemu w oparciu o przepisy ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ale sporządzenie, jak podano we wniosku, skargi konstytucyjnej, o której mowa w art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 1157). Przepisy cyt. wyżej ustawy faktycznie uzależniają skuteczność skargi konstytucyjnej od jej sporządzenia przez adwokata lub radcę prawnego (art. 49 ust. 1 ustawy), co uniemożliwia wnioskodawcy samodzielne zainicjowanie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Tym niemniej, czego skarżący nie dostrzegł zwracając się o przyznanie prawa pomocy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, art. 49 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym przewiduje, że w razie niemożności poniesienia kosztów pomocy prawnej, skarżący może zwrócić się do sądu rejonowego swojego miejsca zamieszkania o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu na podstawie ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego. Do czasu rozstrzygnięcia przez sąd wniosku nie biegnie termin przewidziany w art. 47 ust. 1 (3-miesięczny termin od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku).

Powyższe okoliczności faktyczne sprawy przemawiają za uznaniem, że rozpoznawany wniosek o przyznanie prawa pomocy celem sporządzenia skargi konstytucyjnej po wyczerpaniu przez skarżącego drogi prawnej (wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2016 r. sygn. I OSK 3285/15) nie został złożony w toku postępowania w rozumieniu art. 243 § 1 p.p.s.a., co nakazywało na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w związku z art. 64 § 3 i 243 § 1 p.p.s.a., orzec o odrzuceniu tego wniosku jako niedopuszczalnego.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
659
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prezydent Miasta