Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Marciniak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Związku [...] w RP na bezczynność Ministra Administracji i Cyfryzacji w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji postanawia: 1. umorzyć postępowanie sądowe. 2. zasądzić od Ministra Administracji i Cyfryzacji na rzecz skarżącego kwotę 357,00 zł (słownie trzysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Związek [...] w RP reprezentowany przez adwokata, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Administracji i Cyfryzacji polegającą na niewydaniu, w terminie ustawowym, decyzji w związku z wnioskiem skarżącego z dnia 12 sierpnia 2008 r., o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2001 r., [...] o wpisaniu [...] Gminy [...] w P. do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych.
W odpowiedzi na skargę Minister Administracji i Cyfryzacji wyjaśnił, że w sprawie objętej skargą w dniu [...] lipca 2014 r., wydał decyzję nr [...], którą stwierdził nieważność ostatecznej decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2001 r. organ załączył do akt sprawy ww. decyzję.
W następstwie nadesłanej decyzji, zarządzeniem z dnia 12 stycznia 2015 r., Sąd zwrócił się do pełnomocnika skarżącego o wypowiedzenie się czy podtrzymuje skargę wniesioną do Sądu. W nadesłanym do Sądu piśmie z k- 35 skarżący wyjaśnił, że jakkolwiek na dzień złożenia skargi, to jest 17 czerwca 2014 r., skarga była zasadna i konieczna, gdyż decyzja organu została wydana dopiero w dniu [...] lipca 2014 r., jednak wobec wydania przez organ decyzji, której brak stanowił podstawę złożenia skargi, wnosi o umorzenie na posiedzeniu niejawnym postępowania w trybie art. 161 § 1 pkt 3 k.p.a. z uwagi na jego bezprzedmiotowość.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
W myśl art. 161 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), następnie powoływanej w skrócie: p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę (pkt 1), w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego, chyba że udział w sprawie zgłasza osoba, której interesu prawnego dotyczy wynik tego postępowania (pkt 2), jak również gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe (pkt 3).
Dopuszczalność takiej kwalifikacji jest więc uzależniona od zaistnienia w toku postępowania okoliczności powodującej jego bezprzedmiotowość.
Przesłanka taka zostaje spełniona w sytuacji, o której mowa w art. 54 § 3 zd.
1 p.p.s.a. Poniekąd wskazuje na to art. 201 § 1 p.p.s.a, który stanowi, że zwrot kosztów przysługuje skarżącemu od organu także w razie umorzenia postępowania z przyczyny określonej w art. 54 § 3. Niezależnie od wskazanej normy przesądza o tym sama istota tej instytucji: w oparciu bowiem o powołany art. 54 § 3 zd. 1 p.p.s.a. organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia jest zatem wyeliminowanie z obrotu prawnego przedmiotu zaskarżenia, czyli osiągnięcie celu, do którego zmierza wniesienie skargi.
Analiza przedstawionego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że z takim przypadkiem mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Minister Administracji i Cyfryzacji w dniu [...] lipca 2014 r. wydał bowiem decyzję nr [...], którą stwierdził nieważność ostatecznej decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2001 r., a zatem zakończył postępowanie administracyjne do którego odniosła się skarga na bezczynność. Tym samym wystąpił skutek odnoszący się do istoty żądania skargi na bezczynność, gdyż uwzględnienie skargi przez Sąd w tym przypadku mogłoby wyrażać się jedynie w zobowiązaniu organu do załatwienia sprawy przez wydanie w określonym terminie decyzji administracyjnej kończącej postępowanie zainicjowane wnioskiem skarżącej o stwierdzenie nieważności decyzji. Z uwagi na te okoliczności stosownie do art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. należało orzec o umorzeniu postępowania.
O zasądzeniu od organu zwrotu kosztów postępowania postanowiono na podstawie art. 201 § 1 p.p.s.a., mając na uwadze to, że pełnomocnik skarżącej zgłosił żądanie w tym przedmiocie zgodnie z art. 210 § 1 p.p.s.a. Zasądzoną kwotę obliczono w oparciu o art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. Nr 490 j.t.). Obejmuje ona wynagrodzenie pełnomocnika skarżącej (240,00 zł) i koszty sądowe przez nią poniesione tytułem wpisu sądowego od skargi (100,00 zł) i opłaty skarbowej od złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa (17,00 zł ), co w sumie stanowi kwotę w wysokości 357,00 zł.
Z powyższych względów, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia. O zwrocie kosztów orzeczono na podstawie art. 201 w zw. z art. 54 § 3 p.p.s.a. oraz na podstawie art. 205 § 2 p.p.s.a.