Sprawa ze skargi na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Agnieszka Miernik po rozpoznaniu w dniu 17 września 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Związku Gmin [..] na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji postanawia 1. umorzyć postępowanie sądowe, 2. zasądzić od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz skarżącego Związku Gmin [..] kwotę 340 (trzysta czterdzieści), złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 21 czerwca 2010 r. Związek Gmin [..] wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Spraw wewnętrznych i Administracji w przedmiocie rozpoznania wniosku skarżącego o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] o wpisaniu do Rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych[...] .

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w odpowiedzi na skargę wyjaśnił, że wniosek Związku Gmin [...] z dnia 10 listopada 2009 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [..] lipca 2009 r. nr [...] został rozpatrzony decyzją z dnia [..] lipca 2010 r., nr [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Stosownie do art. 35 § 3 k.p.a. załatwienie sprawy w postępowaniu odwoławczym powinno nastąpić w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania. Z bezczynnością organu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), mamy do czynienia wówczas, gdy w terminie określonym w art. 35 k.p.a. organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma przy tym znaczenia z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną przyczyną w ich podjęciu lub dokonaniu, leżącą po stronie organu. Przy czym bezczynność organu musi istnieć w dniu rozpoznania skargi przez sąd administracyjny. Gdy żądanie to zostało uwzględnione przez organ po wniesieniu skargi, to postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie o bezczynność staje się bezprzedmiotowe i sąd obowiązany jest wydać postanowienie o umorzeniu postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Z akt sprawy wynika, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji rozpoznał wniosek Związku Gmin [..] z dnia [..] listopada 2009 r. i w dniu [..] lipca 2010 r. wydał decyzję nr [..] umorzył postępowanie w sprawie.

Poza sporem pozostaje, że termin określony w art. 35 § 3 k.p.a. został przez Ministra Spraw wewnętrznych i Administracji przekroczony. Niemniej jednak, w okolicznościach niniejszej sprawy nie można stwierdzić bezczynności Ministra w rozpoznaniu wniosku Związku Gmin [...] z dnia [...] listopada 2009 r.

Dodatkowo wskazać należy, że rozpatrując skargę na bezczynność organu Sąd nie jest uprawniony do przeprowadzenia kontroli prawidłowości wydanej decyzji w wyniku rozpoznania wniosku, gdyż należy to do odrębnej drogi procesowej.

W ocenie Sądu, w świetle powołanego wyżej przepisu prawa i wskazanych okoliczności w niniejszej sprawie, zachodzą podstawy uzasadniające umorzenie postępowania sądowego z uwagi na jego bezprzedmiotowość.

W związku z tym w oparciu o art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono, na podstawie art. 201 § 1 Ppsa.

Strona 1/1