Sprawa ze skargi na bezczynność Pierwszego Urzędu Skarbowego Ł.-G. w przedmiocie udzielenia odpowiedzi na podstawie art. 14 par. 4 ustawy Ordynacja podatkowa
Tezy

Art. 14 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. ustanawia kryteria podmiotowe i przedmiotowe możliwości legalnego - skutecznego prawnie dochodzenia pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego wskazując jako osoby wyłącznie uprawnione: podatnika, płatnika i inkasenta, których interes prawny uzyskania tej informacji wynika z zindywidualizowanego, opisanego w żądaniu podatkowego stanu faktycznego obowiązku podatkowego, obowiązku obliczenia, pobrania, wpłacenia podatku dotyczącego tych podmiotów.

Jeżeli z żądaniem opisanym w art. 14 par. 4 wystąpi podmiot w świetle unormowań tego przepisu nieuprawniony, po stronie organu podatkowego nie tylko, że nie powstaje obowiązek udzielenia pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, ale także organ ów nie ma prawa udzielenia dochodzonej informacji innej osobie aniżeli podatnikowi, płatnikowi lub inkasentowi, który wykazał swój podatkowoznaczący interes prawny w jej uzyskaniu w indywidualnej sprawie.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Konrada P. na bezczynność Pierwszego Urzędu Skarbowego Ł.-G. w przedmiocie udzielenia odpowiedzi na podstawie art. 14 par. 4 ustawy Ordynacja podatkowa postanawia - odrzucić skargę.

Uzasadnienie strona 1/4

W skardze do NSA skarżący jako podmiot sporu wskazuje bezczynność organu administracji i na podstawie art. 17 i art. 34 ustawy o NSA wnosi o wydanie orzeczenia w trybie przepisów art. 26 ustawy o NSA, zarzucając naruszenie art. 7, art. 15, art. 28, art. 37 par. 1, art. 61, art. 104 i art. 105 kodeksu postępowania administracyjnego.

Z uzasadnienia skargi wynika - że skarżący: (...) "biorąc pod uwagę słuszny interes kilku PT Klientów, którym świadczy usługi doradcze wniósł o wszczęcie postępowania w sprawie ustalenia zasad prowadzenia likwidacji działalności przedsiębiorstwa spółki (...)". Powołuje się przy tym na swoje obowiązki jako doradcy podatkowego i wskazuje na fakt kontroli prowadzonej przez organ podatkowy u bliżej nieokreślonego podatnika a w końcowej części uzasadnienia stwierdza, że (...) "do dnia dzisiejszego moja sprawa wszczęta na mój wniosek z dnia 9 czerwca 1999 r. (...) nie została załatwiona (...)".

Powołuje jako podstawę swojego żądania art. 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa - zwanej dalej Ordynacja podatkową /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

Zdaniem organów podatkowych.

Na wstępie stwierdzić należy, że skarżący nie jest podatnikiem dla którego strona przeciwna jest właściwa.

Skarżący mieszka i wykonuje działalność na terenie na którym właściwy jest inny Urząd Skarbowy i choćby z tej przyczyny strona przeciwna nie jest właściwa do załatwienia sprawy skarżącego.

Skarga podlega odrzuceniu na podstawie art. 27 ustawy o NSA ponieważ zdaniem strony przeciwnej skarga jest niedopuszczalna.

Skarga może być skuteczna jedynie wówczas gdy wnosi ją podmiot uprawniony a nadto, gdy stwierdzone zostanie naruszenie prawa a przede wszystkim wtedy, gdy organ zobowiązany był do załatwienia sprawy w formie decyzji administracyjnej. Myli się skarżący stwierdzając, że uzyskana odpowiedź (...) "nie spełnia wymogów proceduralnych w sprawie prowadzonego postępowania administracyjnego (...)".

Zgodnie z ugruntowanym już stanowiskiem judykatury /Postanowienie NSA z dnia 1 kwietnia 1992 roku III SAB 72/92/ "Jeżeli obowiązujące przepisy nie przewidują kompetencji organów do wydania decyzji administracyjnej, przeto skarga na bezczynność tych organów nie przysługuje".

To wcześniejsze stanowisko sądu potwierdzone również w postanowieniu NSA (...) z dnia 15 lutego 1996 r. II SAB/Po 7/98 gdzie Sąd stwierdził że: "Skarga na bezczynność organu w sprawie, w której nie ma podstaw do wydania decyzji administracyjnej jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu z mocy art. 27 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym".

Podobne stanowisko zawarte jest w wyroku NSA z dnia 29 marca 1996 r. III SA 31/95: "Skarga na bezczynność organu administracji państwowej o której mowa w art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 roku o Naczelnym Sądzie Administracyjnym polegająca na niewydaniu decyzji administracyjnej, jest uzasadniona wówczas, gdy przepisy prawa zobowiązują ten organ do załatwienia sprawy w formie decyzji administracyjnej."

Strona 1/4