Starszy referendarz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach Gabriel Radecki po rozpoznaniu w dniu 7 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. F. na bezczynność Starosty B. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o przyznanie dofinansowania ze środków PFRON w kwestii wniosku pełnomocnika skarżącego o przyznanie wynagrodzenia tytułem nieopłaconej pomocy prawnej p o s t a n a w i a przyznać radcy prawnemu M. M.wynagrodzenie od Skarbu Państwa w kwocie 295,20 zł (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy, w tym podatek od towarów i usług w kwocie 55,20 zł) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2016 r. uwzględniono wniosek wyrażony w skardze z dnia 21 października 2016 r. (nadanej 3 dni później) i przyznano skarżącemu prawo pomocy, ustanawiając mu radcę prawnego, którym wyznaczony został radca prawny M. M. Pełnomocnik ten stawił się na rozprawie, na której wydano wyrok, składając wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.
Mając powyższe na względzie, zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) wyznaczony radca prawny otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności radców prawnych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. W związku z przepisem przejściowym zwartym w § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1715) w rozpatrywanym zakresie należy zatem sięgnąć do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości po tym samym tytułem § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1715), dalej powoływanego jako rozporządzenie). Wprawdzie bowiem pełnomocnika ustanowiono już po dniu wejścia w życie nowego rozporządzenia, lecz w postępowaniu wszczętym przed tym dniem, a przywołany przepis przejściowy stanowi, że do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Postępowanie w pierwszej instancji zostało wszczęte z chwilą wniesienia skargi i zakończone wyrokiem, którym tę skargę uwzględniono, co zresztą uprawnia do przyznania wynagrodzenia za czynności podjęte w tym czasie.
Stosownie do § 2 pkt 1 rozporządzenia koszty nieopłaconej pomocy prawnej obejmowały m.in. opłatę. Wedle § 4 ust. 1 rozporządzenia opłatę tę ustalało się w wysokości co najmniej 1/2 opłaty maksymalnej określonej w rozdziałach 2-4, przy czym nie mogła ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. W § 21 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, znajdującym się w jego rozdziale 4, określono stawki minimalne w postępowaniu przed sądami administracyjnym w pierwszej instancji. W myśl § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia stawka maksymalna w tym postępowaniu w sprawach innych niż wymienione dwóch wcześniejszych jednostkach redakcyjnych wynosi 480 zł. Sprawa objęta wnioskiem zalicza się właśnie do tej kategorii. Dotyczy ona bezczynności organu, natomiast w § 21 ust. 1 pkt 1 lit a i b mowa jest o sprawach, których przedmiot stanowią odpowiednio należność pieniężna (lit. a), czyli kwestia ustalenia lub określenia wysokości takiej należności, oraz skargi na decyzję lub postanowienie Urzędu Patentowego (lit. b). ½ opłaty maksymalnej to