Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Suleja - Klimczyk (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Miasta R. na bezczynność Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. w przedmiocie przekazania wpływów z podatku od czynności cywilnoprawnych postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 13 września 2016 r. Miasto R. wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na bezczynność Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. w przedmiocie przekazania wpływów z podatku od czynności cywilnoprawnych.
Na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 30 listopada 2016 r. wezwano stronę skarżącą do wykazania, że przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego wniosła do organu podatkowego wyższego stopnia, tj. do Dyrektora Izby Skarbowej w K. ponaglenie, zgodnie z art. 141 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.), w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.
Wezwanie powyższe do chwili obecnej pozostało bez odpowiedzi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy odnotować, że zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(t.j. Dz. U. 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej "ppsa", kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.
Zgodnie zaś z art. 52 § 1 ppsa skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 ppsa). Podkreślić przy tym trzeba, że wyliczenie środków zaskarżenia w przywołanym wyżej przepisie ma charakter przykładowy i niepełny. Świadczy o tym użyty w tym przepisie zwrot "taki jak". To zaś prowadzi do wniosku, że w wypadku skargi na bezczynność środkami takimi będą zażalenie przewidziane w art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz ponaglenie przewidziane w art. 141 § 1 Ordynacji podatkowej (zob. A. Kabat [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka - Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2005, s. 140).
Ponadto należy zwrócić w tym miejscu uwagę, że niewyczerpanie przez stronę - przed wniesieniem skargi - środka zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym skutkuje niedopuszczalnością skargi (por. postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2005 r., sygn. akt I SAB/Wa 176/04, publ. LEX nr 165023 oraz z dnia 3 grudnia 2009 r., sygn. akt I SAB/Wa 269/09, publ.
LEX 542877; wszystkie orzeczenia sądów administracyjnych są dostępne na: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że skarżąca nie wyczerpała przed wniesieniem skargi środka zaskarżenia, jaki służył jej w postępowaniu administracyjnym. W postępowaniu tym służyło jej bowiem ponaglenie, które w myśl art. 141 Ordynacji podatkowej winna wnieść do organu podatkowego wyższego stopnia. Skarżąca jednakże nie wniosła ponaglenia, a zatem jej skarga złożona do wojewódzkiego sądu administracyjnego jest niedopuszczalna, a taka skarga podlega odrzuceniu.
W związku z powyższym, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ppsa oraz art. 52 § 1 i § 2 ppsa orzeczono jak w sentencji postanowienia.