Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A sp. z o.o. spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą we W. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanej w deklaracji za IV kwartał 2012 r. postanawia: przywrócić termin do złożenia skargi.
W dniu 21 grudnia 2013 r. skarżąca spółka wniosła do tutejszego Sądu, za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego W. (data wpływu pisma - 23 grudnia 2013 r.), skargę na opisane w sentencji postanowienie. Wraz ze skargą pełnomocnik spółki wniósł o "uznanie za właściwy termin zaskarżenia odpowiedzi na wniosek o usunięcie naruszeń prawa (...), ewentualnie o przywrócenie terminu do złożenia wniosku". Z treści zaś wniosku wynikało, że pełnomocnik wniósł "o uznanie za właściwy termin do złożenia skargi (...), ewentualnie o przywrócenie terminu do złożenia skargi".
W treści wniosku pełnomocnik wskazał, że w dniu 17 grudnia 2013 r. tutejszy Sąd stwierdził niedopuszczalność zażalenia na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanej w deklaracji za IV kwartał 2012 r. Podniósł, że istniała wątpliwość, w jakim trybie należy zaskarżyć to postanowienie. Natomiast przedmiotowy wyrok (sygn. akt I SA/Wr 1371/13) ostatecznie rozstrzygnął kwestię dopuszczalności zaskarżenia spornego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek zasługiwał na uwzględnienie.
W ocenie tutejszego Sądu, wniosek - złożony przez pełnomocnika skarżącej spółki - należało zakwalifikować jako wniosek o przywrócenie terminu do złożenia przedmiotowej skargi.
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: u.p.p.s.a.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. W myśl zaś art. 87 § 1 i § 3 u.p.p.s.a., wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi, w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Ponadto, we wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 u.p.p.s.a.). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 u.p.p.s.a.).
Z treści przywołanych regulacji wynika, że podstawowym kryterium przy rozpoznawaniu wniosku o przywrócenie terminu są okoliczności uprawdopodabniające brak winy w uchybieniu terminu. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia (postanowienie NSA z 18 sierpnia 2000 r., III SA 1716/99, LEX nr 45409). Ponadto, przy ocenie winy lub jej braku w uchybieniu terminu, należy wziąć pod uwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły stronie dokonanie tej czynności w terminie, lecz także okoliczności świadczące o podjęciu lub nie podjęciu przez nią działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu (postanowienie Sądu Najwyższego z 6 października 1998 r., II CKN 8/98, LEX nr 50679). Przywrócenie uchybionego terminu ma zatem charakter wyjątkowy i może nastąpić jedynie w przypadku, gdy strona w sposób przekonujący zaprezentowaną argumentacją uprawdopodobni brak swojej winy, a przy tym wskaże, że niezależna od niej przyczyna istniała przez cały czas, aż do wniesienia prośby o przywrócenie terminu (B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz, Zakamycze 2005, s. 219).