Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dagmara Dominik - Ogińska po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z siedzibą w M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] marca 2013 r. Nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego oleju smarowego o kodzie CN 2710 19 99 postanawia: odrzucić sprzeciw.
Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2013 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu odmówił skarżącej spółce przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Z akt sprawy wynika, że przesyłka zawierająca odpis ww. postanowienia - po jej dwukrotnym awizowaniu w dniach 18 i 26 czerwca 2013 r. - została odebrana w placówce pocztowej przez pracownika pełnomocnika skarżącej spółki w dniu 3 lipca 2013 r.
Sprzeciw od powyższego postanowienia pełnomocnik skarżącego wniósł w dniu 10 lipca 2013 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 259 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. w Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), od zarządzeń i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, strona albo adwokat, radca prawny, doradca podatkowy lub rzecznik patentowy mogą wnieść do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego sprzeciw w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia zarządzenia lub postanowienia. Sprzeciw wniesiony przez adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego wymaga uzasadnienia. Jak stanowi natomiast § 2 sprzeciw wniesiony po terminie oraz sprzeciw, którego braki formalne nie zostały uzupełnione, a także sprzeciw wniesiony przez adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego, niezawierający uzasadnienia, sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
W ocenie Sądu sprzeciw podlegał odrzuceniu, z uwagi na uchybienie przez pełnomocnika skarżącej spółki ustawowemu terminowi do wniesienia tego środka zaskarżenia. Mając bowiem na uwadze datę pierwszego awizowania przesyłki zawierającej odpis zaskarżonego postanowienia (18 czerwca 2013 r.) stwierdzić należało, że do jej skutecznego doręczenia adresatowi doszło nie w dniu 3 lipca 2013 r., lecz w dniu 2 lipca 2013 r.
Zgodnie z art. 73 § 1 p.p.s.a. w przypadku niemożności doręczenia pisma w sposób przewidziany w art. 65-72 (doręczenie bezpośrednie i doręczenie zastępcze), pismo składa się na okres czternastu dni w placówce pocztowej w rozumieniu ustawy - Prawo pocztowe albo w urzędzie gminy, dokonując jednocześnie zawiadomienia określonego w § 2, tj. zawiadomienia o złożeniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w placówce pocztowej w terminie siedmiu dni od dnia pozostawienia zawiadomienia. W przypadku niepodjęcia pisma w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy (art. 73 § 3 p.p.s.a.). Stosownie zaś do § 4 art. 73 p.p.s.a. doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a więc z upływem czternastu dni od dnia złożenia przesyłki w placówce pocztowej.
Ponieważ w przedmiotowej sprawie pierwsze awizowanie przesyłki zawierającej odpis ww. postanowienia referendarza sądowego nastąpiło w dniu 18 czerwca 2013 r., to zgodnie z art. 73 § 4 p.p.s.a. za dzień jej doręczenia należało uznać dzień 2 lipca 2013 r., a nie dzień 3 lipca 2013 r., kiedy ową przesyłkę wydano w placówce pocztowej. W konsekwencji, siedmiodniowy termin do wniesienia sprzeciwu nie rozpoczął swojego biegu od dnia następującego po dniu, w którym dokonano faktycznego odbioru przesyłki, lecz od dnia następującego po dniu, w którym pismo należało uznać za doręczone. Termin do wniesienia sprzeciwu upłynął zatem z dniem 2 lipca 2013 r. Z akt sprawy natomiast wynika, że sprzeciw wniesiono w dniu 3 lipca 2013 r., a więc z uchybieniem terminu do dokonania tej czynności procesowej.
W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zobligowany był do odrzucenia sprzeciwu na podstawie art. 259 § 2 p.p.s.a., o czym orzekł jak w sentencji postanowienia.