Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dagmara Dominik - Ogińska po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z siedzibą w M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] marca 2013 r. Nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego oleju smarowego o kodzie CN 2710 19 99 postanawia: odrzucić sprzeciw.
Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2013 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu odmówił skarżącej spółce przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Z akt sprawy wynika, że przesyłka zawierająca odpis ww. postanowienia - po jej dwukrotnym awizowaniu w dniach 18 i 26 czerwca 2013 r. - została odebrana w placówce pocztowej przez pracownika pełnomocnika skarżącej spółki w dniu 3 lipca 2013 r.
Sprzeciw od powyższego postanowienia pełnomocnik skarżącego wniósł w dniu 10 lipca 2013 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 259 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. w Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), od zarządzeń i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, strona albo adwokat, radca prawny, doradca podatkowy lub rzecznik patentowy mogą wnieść do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego sprzeciw w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia zarządzenia lub postanowienia. Sprzeciw wniesiony przez adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego wymaga uzasadnienia. Jak stanowi natomiast § 2 sprzeciw wniesiony po terminie oraz sprzeciw, którego braki formalne nie zostały uzupełnione, a także sprzeciw wniesiony przez adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego, niezawierający uzasadnienia, sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
W ocenie Sądu sprzeciw podlegał odrzuceniu, z uwagi na uchybienie przez pełnomocnika skarżącej spółki ustawowemu terminowi do wniesienia tego środka zaskarżenia. Mając bowiem na uwadze datę pierwszego awizowania przesyłki zawierającej odpis zaskarżonego postanowienia ([...] czerwca 2013 r.) stwierdzić należało, że do jej skutecznego doręczenia adresatowi doszło nie w dniu 3 lipca 2013 r., lecz w dniu 2 lipca 2013 r.
Zgodnie z art. 73 § 1 p.p.s.a. w przypadku niemożności doręczenia pisma w sposób przewidziany w art. 65-72 (doręczenie bezpośrednie i doręczenie zastępcze), pismo składa się na okres czternastu dni w placówce pocztowej w rozumieniu ustawy - Prawo pocztowe albo w urzędzie gminy, dokonując jednocześnie zawiadomienia określonego w § 2, tj. zawiadomienia o złożeniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w placówce pocztowej w terminie siedmiu dni od dnia pozostawienia zawiadomienia. W przypadku niepodjęcia pisma w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy (art. 73 § 3 p.p.s.a.). Stosownie zaś do § 4 art. 73 p.p.s.a. doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a więc z upływem czternastu dni od dnia złożenia przesyłki w placówce pocztowej.
Ponieważ w przedmiotowej sprawie pierwsze awizowanie przesyłki zawierającej odpis ww. postanowienia referendarza sądowego nastąpiło w dniu 18 czerwca 2013 r., to zgodnie z art. 73 § 4 p.p.s.a. za dzień jej doręczenia należało uznać dzień 2 lipca 2013 r., a nie dzień 3 lipca 2013 r., kiedy ową przesyłkę wydano w placówce pocztowej. W konsekwencji, siedmiodniowy termin do wniesienia sprzeciwu nie rozpoczął swojego biegu od dnia następującego po dniu, w którym dokonano faktycznego odbioru przesyłki, lecz od dnia następującego po dniu, w którym pismo należało uznać za doręczone. Termin do wniesienia sprzeciwu upłynął zatem z dniem 2 lipca 2013 r. Z akt sprawy natomiast wynika, że sprzeciw wniesiono w dniu 3 lipca 2013 r., a więc z uchybieniem terminu do dokonania tej czynności procesowej.
W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zobligowany był do odrzucenia sprzeciwu na podstawie art. 259 § 2 p.p.s.a., o czym orzekł jak w sentencji postanowienia.