Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca), Sędziowie: sędzia WSA Barbara Ciołek, sędzia NSA Henryka Łysikowska, , Protokolant: Sekretarz sądowy Anna Terlecka, po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2016 r. na rozprawie sprawy ze skargi: M. W. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 23 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1328/11 w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego za 2008 r.: odrzuca skargę.
Wyrokiem z 23 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1328/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z [...] 2011 r. nr [...] utrzymującą w mocy orzeczenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w J. z [...] 2011 r. nr [...] ustalające M. W. zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2008 r. w wysokości 174.089 zł. Wyrok ten jest prawomocny od 28 stycznia 2012 r.
W dniu 18 lutego 2016 r. do Sądu wpłynęła skarga o wznowienie postępowania zakończonego powołanym wyrokiem. W uzasadnieniu pełnomocnik strony powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 29 lipca 2014 r. sygn. akt P 49/13 orzekający o niezgodności art. 20 ust. 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. - t.j. Dz. U. z 2000, Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej powoływana jako ustawa o podatku dochodowym os osób fizycznych) z art. 2 w związku z art. 88 i art. 217 Konstytucji RP. Powołany przepis był podstawą wydania decyzji ustalającej stronie zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2008 r.
Na rozprawie pełnomocnik organu podatkowego wniósł o odrzucenie skargi o wznowienie postępowania, wskazując na prospektywny charakter rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego z 29 lipca 2014 r. Wskazał ponadto, że skarga jest spóźniona, gdyż orzeczenie weszło w życie w dacie jego ogłoszenia tj. 6 sierpnia 2014 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 270 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718), dalej powoływana jako: p.p.s.a., można żądać wznowienia postępowania sądowego, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem. Podstawy wznowienia określają art. 271 - 273 p.p.s.a. Zgodnie z art. 272 p.p.s.a. można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie, którego zostało wydane orzeczenie. Skargę o wznowienie postępowania opartą na tej podstawie wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Jeżeli w chwili wydania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego orzeczenie sądowe nie było jeszcze prawomocne na skutek wniesienia środka odwoławczego, który następnie został odrzucony, termin biegnie od dnia doręczenia postanowienia o odrzuceniu. Zgodnie z przepisami ustawy procesowej skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu zarówno wtedy, gdy zostanie wniesiona z uchybieniem wskazanego terminu, gdy nie opiera się na ustawowej przesłance wznowienia, jak i wtedy, gdy zostanie ustalone, że powołana w skardze ustawowa podstawa nie zachodzi (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 maja 2006 r., sygn. akt I FSK 30/06, publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, dalej powoływana jako CBOSA). Oznacza to, że na podstawie akt sprawy, Sąd władny jest ocenić, że powołane przez stronę przesłanki nie stanowią rzeczywistej podstawy wznowienia (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2009 r., sygn. akt I OSK 1471/09, publ. w CBOSA). Samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający ustawie nie oznacza, że skarga opiera się na ustawowej przesłance wznowienia. Dlatego konieczne jest zbadanie, czy twierdzenia skargi będą stanowiły ustawową podstawę wznowienia postępowania (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 kwietnia 2007 r. o sygn. I FSK 607/2006, publ. w CBOSA). Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków, tj. brak wymogów formalnych powoduje niemożność merytorycznego rozpoznania sprawy, a w konsekwencji odrzucenie skargi o wznowienie. Podkreślić przy tym należy, że badanie dopuszczalności skargi o wznowienie nie jest badaniem jej zasadności. Chodzi wyłącznie o stwierdzenie, czy zostały zachowane warunki, które umożliwiają rozpatrywanie skargi. Natomiast negatywny wynik merytorycznego badania skargi, skutkuje jej oddaleniem.