Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu Michał Kazek po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale I wniosku radcy prawnego K. S. o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w sprawie ze skargi P. Ł. na decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...]nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za rok 2007 postanawia przyznać radcy prawnemu K.S. z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wynagrodzenie w kwocie 300 (słownie: trzysta 00/100) złotych, powiększone o podatek od towarów i usług w kwocie 69 (słownie: sześćdziesiąt dziewięć 00/100) złotych, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
W sprawie, postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2013 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu przyznał P.Ł. prawo pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym między innymi ustanowienie radcy prawnego.
Okręgowa Izba Radców Prawnych w W. wyznaczyła stronie skarżącej pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego K. S.
Wyznaczony z urzędu radca prawny reprezentował stronę skarżącą w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym we Wrocławiu, który postanowieniem z dnia 10 czerwca 2013 r. odrzucił skargę P. Ł. na wyżej oznaczoną decyzję.
Ustanowiony z urzędu radca prawny wywiódł skargę kasacyjną od wyżej wskazanego postanowienia Sądu, którą Naczelny Sąd Administracyjny, orzekający na posiedzeniu niejawnym, oddalił postanowieniem z dnia 5 września 2013 r. (sygn. akt II FSK 2484/13).
W dniu 16 października 2013 r. do Sądu wpłynął wniosek ustanowionego z urzędu pełnomocnika o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu, w którego uzasadnieniu wskazał, że domaga się przyznania nieopłaconych kosztów pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu "zażaleniowym", oraz oświadczył, że koszty te nie zostały opłacone ani w całości ani w części.
Wartość przedmiotu zaskarżenia wyniosła w sprawie 1.583 zł.
W sprawie zważono, co następuje.
Stosownie do brzmienia art. 250 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity w Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) wyznaczony radca prawny otrzymuje wynagrodzenie według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności radców prawnych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (tekst jednolity w Dz. U. z 2013 r. poz. 490 - dalej Rozporządzenie) w § 15 wprowadziło zasadę, że koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują opłatę w wysokości nie wyższej niż 150% stawek minimalnych, o których mowa w rozdziałach 3 i 4, oraz niezbędne, udokumentowane wydatki radcy prawnego. Z kolei w § 14 ust. 2 pkt 1) lit. a, b, c i d Rozporządzenia ustalone zostały stawki minimalne za konkretne czynności procesowe w drugiej instancji postępowania przed sądem administracyjnym. Przepis ten przewiduje odpowiednie stawki za: sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej albo sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej, udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, bądź udział w postępowaniu zażaleniowym.
W sprawie wyznaczony dla strony skarżącej radca prawny sporządził skargę kasacyjną od postanowienia Sądu kończącego postępowanie w sprawie. Dlatego zastosowanie w sprawie znajduje § 14 ust. 2 pkt 2) lit. b Rozporządzenia, zgodnie z którym stawki minimalne wynoszą w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w drugiej instancji za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej albo za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej - 50% stawki minimalnej określonej w pkt 1, a jeżeli nie prowadził sprawy ten sam radca prawny w drugiej instancji - 75% tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł. Z przywołanego przepisu Rozporządzenia wynika, że w ramach tej samej jednostki redakcyjnej Rozporządzenia (§ 14 ust. 2 pkt 2) lit. b) przewidziane zostały dwie hipotezy, do których zastosowanie mają różne zasady określania wysokości wynagrodzenia radcy prawnego działającego z urzędu w postępowaniu przed sądem administracyjnym drugiej instancji. Pierwsza z nich to sytuacja, w której radca prawny (autor skargi kasacyjnej) nie prowadził sprawy przed sądem administracyjnym pierwszej instancji, stanowi podstawę do żądania wynagrodzenia w wysokości 75% stawki minimalnej określonej w § 14 ust. 2 pkt 1) Rozporządzenia. Druga hipoteza wynikająca z analizowanego przepisu prawa obejmuje wszystkie sytuacje oprócz rozważanej w ramach pierwszej hipotezy, w ramach których pełnomocnik sporządził skargę kasacyjną, i uzasadnia żądanie przez niego wynagrodzenia w wysokości 50% stawki minimalnej określonej w § 14 ust. 2 pkt 1) Rozporządzenia.