Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Ciołek po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale I sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego z dnia 8 lutego 2018 r. w sprawie ze skargi J.M. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie opłaty paliwowej za sierpień 2012 r. postanawia: odrzucić sprzeciw.
Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w pkt I odrzucił skargę J.M. na ww. decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. oraz w pkt II odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów.
Jak wynika z akt sprawy, odpis tego postanowienia wraz z pismem przewodnim z dnia 1 lutego 2018 r. został doręczony na adres pełnomocnika skarżącego r. pr. J.B. w dniu 8 lutego 2018 r.
Jak wynika z adnotacji umieszczonej w aktach sprawy, w dniu 14 lutego 2018 r. pełnomocnik strony skarżącej przeglądał akta sądowe.
W dniu 1 marca 2018 r. (data stempla pocztowego) pełnomocnik strony skarżącej wniósł pismo procesowe, zatytułowane "sprzeciw". Z treści tego pisma wynika, że wniesiony przez pełnomocnika środek zaskarżenia dotyczy postanowienia referendarza sądowego z dnia 8 lutego 2018 r., odmawiającego skarżącemu prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...] (nr [...]).
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniesiony przez pełnomocnika sprzeciw uznać należało za niedopuszczalny albowiem został on złożony od postanowienia, które nie zostało w sprawie wydane.
Jak wynika z akt sprawy, w sprawie o sygn. akt I SA/Wr 1188/17 nie orzekał referendarz sądowy, albowiem złożony przez stronę wniosek o przyznanie prawa pomocy został oceniony przez Sąd w postanowieniu z dnia 22 stycznia 2018 r. o odrzuceniu skargi.
Jak wynika z treści tego postanowienia, podstawą rozpoznania wniosku strony w orzeczeniu kończącym postępowanie w danej instancji stanowił przepis art. 247 p.p.s.a. Powołaną regulację Sąd zastosował z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych skargi. Braki te wynikały z nieprzedstawienia przez pełnomocnika dokumentu pełnomocnictwa w terminie (wymagany dokument został złożony już po upływie terminu wymaganego na jego złożenie), a następnie, z faktu nieuzupełnienia ich przez samą stronę do której Sąd skierował wezwanie o osobiste podpisanie skargi.
Jak wynika z akt sprawy, pełnomocnik strony (którego należało respektować w postępowaniu wobec wykazania przez niego umocowania, jakkolwiek przedstawionego Sądowi już po terminie wyznaczonym w wezwaniu o uzupełnienie braków formalnych skargi) otrzymał odpis postanowienia z dnia 22 stycznia 2018 r., a dodatkowo, w dniu 14 lutego 2018 r. zapoznał się z aktami sprawy.
Z urzędu należy wskazać, że w dniu 8 lutego 2018 r. referendarz sądowy rozpatrywał wnioski J.M. o przyznanie prawa pomocy w innych sprawach skarżącego, gdzie uzupełniono braki formalne skargi. Takie postanowienie wydane zostało w sprawach o sygn. akt: I SA/Wr 1182/17, I SA/Wr 1183/17, I SA/Wr 1184/17, I SA/Wr 1186/17, I SA/Wr 1187/17, I SA/Wr 1190/17 i I SA/Wr 1191/17.
Zgodnie z art. 259 § 1 zdanie pierwsze p.p.s.a. od zarządzeń i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, strona albo adwokat, radca prawny, doradca podatkowy lub rzecznik patentowy mogą wnieść do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego sprzeciw w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia zarządzenia lub postanowienia.
Z kolei, z treści art. 260 § 1 i 2 p.p.s.a. wynika, że rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy (§ 1 ). W sprawach, o których mowa w § 1, Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (§ 2).
Nie ulega wątpliwości, że brak przedmiotu zaskarżenia (postanowienia referendarza sądowego, który w sprawie nie orzekał) przesądzał o niedopuszczalności wniesionego w sprawie sprzeciwu albowiem środek zaskarżenia został wniesiony od postanowienia nieistniejącego.
Okoliczność ta uzasadniała odrzucenie sprzeciwu na podstawie art. 178 w zw. z art. 197 § 2 w zw. z art. 260 § 2 p.p.s.a.