Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Piotr Kieres po rozpoznaniu w Wydziale I w dniu 17 grudnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. O. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...] września 2018 r. Nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia olejów smarowych postanawia: I. odrzucić skargę; II. oddalić wniosek strony skarżącej o przyznanie prawa pomocy.
W skardze na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...] września 2018 r. (Nr [...]) w przedmiocie podatku akcyzowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia olejów smarowych strona skarżąca R. O. wniosła między innymi o uchylenie decyzji organów pierwszej i drugiej instancji w całości, jak i o zwolnienie strony skarżącej z obowiązku poniesienia kosztów sądowych.
W wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału I z dnia 16 listopada 2018 r., pismem z dnia 19 listopada 2018 r. Sąd wezwał pełnomocnika strony skarżącej doradcę podatkowego P. S. do usunięcia braku formalnego skargi, poprzez złożenie pełnomocnictwa lub jego uwierzytelnionego odpisu do działania w imieniu strony skarżącej przed wojewódzkim sądem administracyjnym lub przed sądami administracyjnymi, w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.
W odpowiedzi na ww. wezwanie, w piśmie z dnia 27 listopada 2018 r. doradca podatkowy poinformował, że pełnomocnictwo znajduje się w aktach sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.
Skarga podlegała odrzuceniu.
Skuteczne zainicjowanie postępowania sądowego w celu kontroli legalności zaskarżonego aktu, jest uzależnione od spełnienia m.in. wymogów formalnych pisma procesowego jakim jest skarga, określonych w art. 46 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302; dalej w skrócie: p.p.s.a.). Przepis ten stanowi w pkt 4, że każde pismo strony powinno zawierać m.in. podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika.
Dodatkowo, w myśl dyspozycji art. 37 § 1 p.p.s.a., w przypadku skargi wnoszonej przez pełnomocnika procesowego, dodatkowym wymogiem formalnym skargi jest dołączenie do niej dokumentu pełnomocnictwa procesowego, wykazującego umocowanie wnoszącego skargę do działania w imieniu strony.
Braki formalne skargi podlegają sanowaniu w trybie art. 49 § 1 p.p.s.a., a ich nieuzupełnienie pomimo wezwania sądu, skutkuje odrzuceniem skargi stosownie do art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w imieniu skarżącej złożył doradca podatkowy P. S.. Zgodnie z treścią art. 37 § 1 p.p.s.a., pełnomocnik obowiązany jest przy pierwszej czynności procesowej dołączyć do akt sprawy pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub wierzytelny odpis pełnomocnictwa. Adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy, a także doradca podatkowy mogą sami uwierzytelnić odpis udzielonego im pełnomocnictwa oraz odpisy innych dokumentów wykazujących ich umocowanie. Wbrew obowiązkowi wynikającemu z tego przepisu do akt sprawy nie przedłożono wraz ze skargą pełnomocnictwa.
Z akt rozpoznawanej sprawy wynika, że pomimo doręczenia w dniu 21 listopada 2018 r. wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi przez złożenie pełnomocnictwa lub jego uwierzytelnionego odpisu do działania w imieniu skarżącej przed wojewódzkim sądem administracyjnym, braku nie uzupełniono. Pismem z dnia 27 listopada 2018 r. doradca podatkowy poinformował tutejszy Sąd, że pełnomocnictwo znajduje się w aktach sprawy, co nie znajduje potwierdzenia w rzeczywistości.
W tym stanie rzeczy, skarga podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., o czym postanowiono w pkt I sentencji.
Jednocześnie w pkt II sentencji, działając na podstawie art. 247 p.p.s.a., Sąd orzekł o oddaleniu wniosku o przyznanie prawa pomocy. Jak bowiem stanowi art. 247 p.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi.
O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że art. 247 p.p.s.a. znajduje zastosowanie, m.in. gdy są podstawy do odrzucenia skargi przewidziane w art. 58 § 1 p.p.s.a. (vide np. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2014 r. sygn. akt II OZ 700/14).
Skoro w rozpoznawanej sprawie Sąd stwierdził, że skarga podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., uznać należało, że zaistniała przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, która w myśl art. 247 p.p.s.a., wyklucza możliwość merytorycznego rozpoznania wniosku o przyznania prawa pomocy.