Starszy referendarz sądowy Grzegorz Antas Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku I.C. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi I.C. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania administracyjnego postanawia: 1. przyznać prawo pomocy poprzez ustanowienie radcy prawnego, którego wyznaczy Okręgowa Izba Radców Prawnych w [...]; 2. odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W trakcie biegu terminu do złożenia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2018 r. sygn. I SA/Wa 382/18 oddalającego skargę I.C. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2017 r. w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania administracyjnego skarżąca I.C. wystąpiła o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Ze złożonego na formularzu PPF oświadczenia wynika, że wnioskodawczyni prowadzi dwuosobowe gospodarstwo domowe wraz mężem. Oboje są osobami w podeszłym wieku ([...]). Świadczenia emerytalne wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym obojga wynoszą odpowiednio [...] i [...]. Skarżąca zamieszkuje w mieszkaniu komunalnym (czynsz [...]), posiadają również użytkowaną działkę o pow. [...] w ramach rodzinnego ogrodu działkowego. Wnioskodawczyni podała, że ponosi koszty eksploatacyjne mieszkania (ogrzewanie, prąd, gaz) i stałe koszty utrzymania, w skład których wchodzi między innymi koszt użytkowania samochodu ([...], rok produkcji 2000). W ramach skromnego gospodarowania środkami skarżący, jak wyjaśnili, starali się zawsze wspomagać finansowo dwoje dzieci. Wnioskodawczyni wskazała, że nie posiada żadnego majątku, oszczędności ani przedmiotów wartościowych.
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważyć należało, co następuje:
W myśl art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302), dalej: p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), natomiast w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2).
Oceniając zdolność wnioskodawczyni do ponoszenia kosztów postępowania przyjąć należało, że o ile skarżąca ze względu na ograniczone dochody nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, o tyle jej sytuacja finansowa nie jest na tyle trudna, by nie pozwalała jej częściowo partycypować w kosztach postępowania, co należy traktować za równoważne uznaniu, że wnioskodawczyni może we własnym zakresie pokryć ewentualne koszty sądowe wynikające z zamiaru sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Sądu I instancji. Ocenę tę potwierdza fakt, iż w dotychczasowym postępowaniu skarżąca samodzielnie ponosiła wszystkie wymagane koszty sądowe (wpis sądowy od skargi - 200 zł, k. 34; opłata kancelaryjna - 100 zł, k. 71), przeznaczając na ten cel uzyskiwane bieżące dochody, co każe stwierdzić, że właściwie rozporządzając budżetem, strona będzie w stanie także wygospodarować środki na uiszczenie wpisu od skargi kasacyjnej - jeżeli ten środek prawny będzie w przyszłości złożony. Mieć na uwadze w tym przypadku trzeba, że obciążenie fiskalne wynikające ze złożenia skargi kasacyjnej ze względu na swoją wysokość (100 zł) pozostaje równoważne opłatom sądowym dotąd samodzielnie uiszczanym, toteż, jeżeli ze złożonego wniosku o prawo pomocy nie wynika, by w ostatnim czasie sytuacja materialna skarżącej istotnie zmieniała się na niekorzyść, nie ma podstaw, by przyjąć, że pokrycie wskazanego dodatkowego zobowiązania będzie stanowiło uszczerbek w koniecznym utrzymaniu rodziny.
Jak wskazano powyżej, sformułowany wniosek nie odnosi się do kosztów związanych z ustanowieniem profesjonalnego pełnomocnika albowiem ich wysokość jest na tyle znaczna, że źródłem pokrycia tego wydatku nie mogły być dochody pochodzące z obu otrzymywanych przez członków rodziny świadczeń emerytalnych, mając na uwadze deklarowane koszty stałego utrzymania, jak też realną możliwość z uwagi na wiek skarżącej i jej męża nagłego pogorszenia stanu zdrowia pociągającego za sobą konieczność zwiększenia - aktualnie i tak znacznych - kosztów opieki zdrowotnej.
W tych warunkach, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i 2 w związku z art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji postanowienia.