Referendarz sądowy Grzegorz Antas Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. L. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi Z. L. na decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania specjalnego zasiłku celowego postanawia: przyznać prawo pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego, którego wyznaczy Okręgowa Izba Radców Prawnych w [...].
Postanowieniem z dnia 1 października 2014 r. sygn. I SA/Wa 2298/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Z. L. na decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania specjalnego zasiłku celowego.
Wnioskiem z dnia [...] października 2014 r. Z. L. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego. Ze złożonego wniosku wynika, że wnioskodawca (l. [...]) prowadzi dwuosobowe gospodarstwo domowe wraz z żoną (l. [...]). Oboje utrzymują się ze świadczeń emerytalnych w wysokości [...] zł (wnioskodawca) oraz [...] zł (żona). We wniosku skarżący zawarł informacje odnoszące się do ponoszonych kosztów utrzymania, wyjaśniając, że wspólnie wydaje wraz z żoną około [...] zł na kupno [...], [...] zł na koszty utrzymania [...], [...] zł na wizyty [...], [...] i koszty [...]. Skarżący wskazał również na konieczność ponoszenia przez siebie innych koniecznych wydatków, do których zaliczył m.in. koszty zakupu [...], opróżniania [...], wywozu [...], kupno [...] ([...] i [...]), eksploatacja [...], jak też opłacenie osoby kierującej [...], czy rozładowującej [...]. Do wniosku skarżący dołączył dokumenty potwierdzające wysokość uzyskiwanych świadczeń emerytalnych oraz zaświadczenie lekarskie szczegółowo określające stan zdrowia wnioskodawcy i wymagania związane z jego specjalistycznym leczeniem.
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważyć należało, co następuje:
Zgodnie z art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), dalej: p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), natomiast w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2).
Zgłoszony w niniejszej sprawie wniosek o prawo pomocy odnosi się do żądania zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia pełnomocnika z urzędu, pomimo że wnioskodawca, składając skargę na decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. dotyczącą odmowy przyznania specjalnego zasiłku celowego, wszczął postępowanie sądowe, którego przedmiotem jest pomoc społeczna w rozumieniu art. 239 pkt 1 lit. a p.p.s.a., co zwalnia skarżącego z obowiązku ponoszenia w ramach tego postępowania jakichkolwiek kosztów sądowych. W sytuacji, gdy po stronie wnoszącego skargę nie istnieje ex lege obowiązek uiszczenia kosztów sądowych, żądanie odnoszące się do przyznania w tej części prawa pomocy na mocy orzeczenia sądowego musi zostać pozostawione bez rozpoznania.
Żądanie przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie (ustanowienie pełnomocnika z urzędu) podlegało rozpatrzeniu, prowadząc do uwzględnienia sformułowanego przez skarżącego wniosku. Przypisana żądaniu skarżącego ocena, równoznaczna z traktowaniem wniosku skarżącego o ustanowienie radcy prawnego jako usprawiedliwionego, wynika z uwzględnienia sytuacji materialnej skarżącego, która nie pozwala przyjąć, by mógł on w ramach posiadanych środków samodzielnie pokryć koszty ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika. Uzyskiwane wraz z żoną środki ze świadczeń emerytalnych są rozdysponowywane na pokrycie wydatków gospodarstwa domowego prowadzonego przez skarżącego. W świetle przedstawionych we wniosku szczegółowych wyjaśnień odnoszących się do rodzaju ponoszonych zobowiązań i ich wysokości, uwzględniając dodatkowo podeszły wiek skarżącego i jego małżonki, nie ulega wątpliwości, że deklarowane przez wnioskodawcę wydatki mają charakter wydatków koniecznych i ich wysokość się została określona w sposób nierzeczywisty (nadmierny w stosunku do przeciętnych kosztów ponoszonych przez inne osoby na określony cel).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 258 § 2 pkt 7 w związku z art. 239 pkt 1 lit. a p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.