Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. L. na Burmistrza [...] w imieniu, którego działa Ośrodek Pomocy Społecznej w [...] przy rozpoznawaniu wniosku o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego postanawia: odrzucić skargę.
B. L. pismem z [...] lipca 2021 r., sprecyzowanym pismem z [...] października 2021 r., złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na Burmistrza [...] w imieniu, którego działa Ośrodek Pomocy Społecznej w [...], przy rozpoznawaniu wniosku o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu stwierdziła, że nie jest to skarga na korzystną dla niej decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] czerwca 20212 r. nr [...] uchylającą decyzję Burmistrza [...] z [...] maja 2021 r. nr [...] i przyznającą jej prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad ojcem W. L. od dnia [...] maja 2021 r. w wysokości 1971 zł. Podkreśliła, że działając zgodnie z pouczeniem nie miała innej drogi odwołania się od decyzji OPS [...] jak za pośrednictwem Kolegium. Wskazała, że jest to skarga na działania pracownika Ośrodka, który wprowadził ją w błąd proponując niższe niekorzystne świadczenie 620 zł i opieszałość, gdyż dopiero [...] maja 2021 r. zostało to świadczenie uchylone, w związku z tym została pozbawiona przez ponad pół roku możliwości korzystania z wyższego świadczenia 1971 zł. Jednocześnie zwróciła się o wyrównanie kwoty pomiędzy jednym a drugim świadczeniem i wydanie orzeczenia w tej kwestii, gdyż znajduje się w trudnej sytuacji materialnej.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Opisał szczegółowo przebieg postępowania podnosząc jednocześnie, że zaprzecza twierdzeniom skarżącej, iż pracownik OPS podyktował jej formułę i jednocześnie nie poinformował o tym, że istnieje korzystniejsze dla niej świadczenie, z którego mogłaby skorzystać od listopada 2020 r. Pokreślił, że nie dopuścił się bezczynności w niniejszej sprawie, jak również nie prowadził postępowania w sposób przewlekły.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) powoływana dalej jako: "p.p.s.a.", kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. orzekanie w sprawach na decyzje administracyjne, postanowienia wydawane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty i postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, oraz inne akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
W niniejszej sprawie przedmiotem skargi uczyniono sposób wykonywania obowiązków służbowych przez urzędnika zatrudnionego w Ośrodku Pomocy Społecznej w [...] działającemu w imieniu Burmistrza [...], podczas rozpoznawania wniosku skarżącej o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawnym ojcem. Tego rodzaju skargę kwalifikować zatem należy, jako tzw. skargę obywatelską, o której mowa w art. 227 i n. ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2021 r., poz. 735 ze zm.), której przedmiotem może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Wnosi się ją zaś do właściwych organów wymienionych w art. 229 powołanej ustawy, a nie sądów administracyjnych, których kognicja nie obejmuje orzekania zarówno w sprawach tych skarg jak i sposobu ich rozpoznania.
To zaś oznacza, że skarga B. L. wniesiona do tut. sądu jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Z tych względów Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.