Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Cezary Pryca (spr.) Sędziowie WSA - Jolanta Zdanowicz asesor WSA - Mirosław Gdesz Protokolant - Marta Ways po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2005 r. sprawy ze skargi S. S. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] czerwca 2004 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na ratownicze badania archeologiczno - architektoniczne postanawia: odrzucić skargę.
I SA/Wa 1699/04
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2004 roku numer [...] Minister Kultury umorzył postępowanie odwoławcze.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ administracji publicznej podniósł, że decyzją z dnia [...] sierpnia 1999 roku numer [...] [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków we [...] zezwolił J. T. na wykonanie ratowniczych badań archeologiczno-architektonicznych związanych z adaptacją części podwórka i piwnic w obiekcie zabytkowym wpisanym do rejestru zabytków pod numerem [...] i położonym we W. przy ulicy [...]. Decyzja została doręczona wyłącznie J. T.
Pismem z dnia 8 marca 2000 roku S. S. wystąpił do Miejskiego Konserwatora Zabytków we [...] o podanie na jakiej zasadzie, a także na podstawie jakich przepisów prawa oraz do jakich celów i w jakim zakresie zezwolono J. T. na realizowanie inwestycji przy ulicy [...]
W dniu 17 grudnia 2001 roku S. S. wystąpił do Generalnego Konserwatora Zabytków z pismem nazwanym "odwołanie", w którym wniósł o uchylenie decyzji z [...] sierpnia 1999 roku numer [....] [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we [...], z powodu wad, o których mowa w art.156 § 1 k.p.a. W uzasadnieniu S. S. podał, że na podstawie aktu notarialnego z listopada 1998 roku uzyskał tytuł własności do lokalu mieszkalnego znajdującego się w budynku położonym we W. przy ulicy [...] a także wskazał, że wraz z innymi właścicielami lokali mieszkalnych znajdujących się w/w budynku jest członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej. W ocenie S. S. pominięcie właścicieli lokali mieszkalnych w postępowaniu administracyjnym zakończonym decyzją z [...] sierpnia 1999 roku numer [...] stanowi podstawę do zastosowania przepisu art.156 § 1 k.p.a.
W dniu 2 kwietnia 2002 roku do Generalnego Konserwatora Zabytków wpłynęło kolejne pismo S. S., stanowiące uzupełnienie wniosku z [...] grudnia 2001 roku.
Wniosek S. S. z [...] grudnia 2001 roku oraz jego pismo uzupełniające z [...] kwietnia 2002 roku, organ administracji publicznej uznał za wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z [...] sierpnia 1999 roku numer [...] [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we [...].
Decyzją z dnia [...] lipca 2002 roku numer [...] Minister Kultury odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] sierpnia 1999 roku numer [...].
Po rozpatrzeniu wniosku S. S. o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzją z dnia [...] listopada 2002 roku numer [...] Minister Kultury uchylił własną decyzję z [...] lipca 2002 roku numer [...] i wszczął postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] sierpnia 1999 roku numer [...].
Decyzją z dnia [...] czerwca 2004 roku numer [...] Minister Kultury, powołując się na przepis art.127 § 2 k.p.a. i art.138 § 1 pkt.3 k.p.a. umorzył postępowanie odwoławcze.
Na decyzję z dnia [...] czerwca 2004 roku numer [...] Ministra Kultury skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł S. S. Skarżący domagając się uchylenie zaskarżonej decyzji podniósł, że jako właściciel lokalu mieszkalnego oraz współużytkownik wieczysty części gruntu i współwłaściciel części wspólnych budynku posiada interes prawny aby w postępowaniu administracyjnym dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej z [...] sierpnia 1999 roku numer [...] [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we [...] występowa występować w charakterze strony.