Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA -Anna Sokołowska po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Regionalnej Izby Obrachunkowej w S. o wykładnię wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 23 listopada 2016 r. o sygn. akt I SA/Sz 959/16 w sprawie ze skargi Regionalnej Izby Obrachunkowej w S. na uchwałę Rady Gminy R. z dnia 14 września 2015 r. nr XVIII/74/15 w przedmiocie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi odebranymi z nieruchomości położonych na terenie gminy R. oraz ustalenia stawki tej opłaty p o s t a n a w i a: odmówić wykładni wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 23 listopada 2016 r. o sygn. akt I SA/Sz 959/16
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie Wyrokiem z dnia 23 listopada 2016 roku, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Regionalnej Izby Obrachunkowej w S. na uchwałę Rady Gminy R. z dnia 14 września 2015 r. nr XVIII/74/15 w przedmiocie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi odebranymi z nieruchomości położonych na terenie gminy R. oraz ustalenia stawki tej opłaty stwierdził nieważność § 4 ust. 1 zaskarżonej uchwały w brzmieniu nadanym § 1 uchwały Rady Gminy R. z dnia 29 lutego 2016 r. nr XXVII/118/16 zmieniającej uchwałę w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi odebranymi z nieruchomości położonych na terenie gminy R. oraz ustalenia stawki tej opłaty.
Regionalna Izba Obrachunkowa w S. pismem z dnia 2 stycznia 2017 roku skierowała wniosek o wykładnię powyższego wyroku argumentując, że teza wyroku nie pozwala w sposób jednoznaczny stwierdzić jak należy oczytać jej sens oraz w konsekwencji skutki prawne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wykładni wyroku należało odmówić.
Stosownie do normy art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718), zwanej dalej p.p.s.a. Sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości, co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym. Przedmiotem wykładni może być zarówno sentencja wyroku jak i jego uzasadnienie.
W tym miejscu wskazać trzeba, że z samej istoty wykładni wyroku wynika, iż może ona dotyczyć jedynie tego, co zostało w nim zawarte . Oczywiste jest bowiem, że nie może podlegać wykładni to, czego w wyroku, bądź w uzasadnieniu w ogóle nie umieszczono i o czym sąd administracyjny się nie wypowiadał. W ramach wykładni wyroku nie jest też dopuszczalne formułowanie przez sąd dodatkowych powodów podjętego rozstrzygnięcia bądź zmiana uprzednio wskazanych motywów, jak również prowadzenie jakiejkolwiek polemiki w tych kwestiach, a także tłumaczenie powodów przyjętego sposobu rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienie NSA z dnia 21 czerwca 2011r., I GSK 970/09, Legalis, postanowienie WSA w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2008r., III SA/Wa 2015/07, Legalis). Wykładnia wyroku nie może bowiem prowadzić do uzupełnienia poprzedniego rozstrzygnięcia przez poszerzanie go o inne elementy (por. postanowienie NSA z dnia 9 stycznia 2008r., II OZ 1364/07, Legalis, postanowienie NSA z dnia 27 listopada 2014r., I OZ 1097/14, CBOSA). W drodze wykładni nie można ani zmienić rozstrzygnięcia, ani dokonać zasadniczych treściowo zmian polegających na reinterpretacji uzasadnienia czy też jego poszerzenia o inne istotne zdaniem strony elementy (por. postanowienie NSA z dnia 13.3.2012r., II GSK 1121/11, Legalis, postanowienie NSA z dnia 20 maja 2011r., I FZ 104/11, Legalis).
Odnosząc się do wniosku organu, w ocenie Sądu sentencja wyroku z dnia 23 listopada 2016 r. nie wymaga wyjaśnienia. Jak wskazano wcześniej, wykładnia wyroku nie może skutkować zmianą jego treści, ani uzupełniniem wyroku a do tego sprowadza się wniosek organu.
Z treści orzeczenia w sposób jednoznaczny wnika że stwierdzono nieważność § 4 ust. 1 uchwały Rady Gminy R. z dnia 14 września 2015 r. nr XVIII/74/15, co oznacza, że przepis te nie obowiązuje.
W tej sytuacji Sąd orzekł jak w postanowieniu na mocy art. 158 P.p.s.a.